Η αδελφική αγάπη

Με τις αδελφές μου, είχαμε πάντα μία πολύ καλή σχέση. Μεγαλώσαμε στην Αθήνα της δεκαετίας του '80, παίξαμε στις γειτονιές και έχουμε, στις παιδικές μας αναμνήσεις, ωραία καλοκαίρια με τα ξαδέλφια μας στο χωριό. Μετά ήρθαν τα χρόνια του σχολείου, η καθεμία με τις δικές της κλίσεις και ιδιαιτερότητες και η πρώτη που έφυγε για σπουδές ήμουν εγώ, καθότι μεγαλύτερη. Οι δύο μικρές που έμειναν πίσω δέθηκαν περισσότερο, έβγαιναν πιο πολύ μαζί, είχαν κοινές παρέες και η σχέση τους έγινε πιο ουσιαστική. `Οταν τελείωσα και γύρισα, έφυγε η μικρή για σπουδές. `Ετσι συναντήθηκα με τη μεσαία, η οποία ήταν το σημείο αναφοράς, αφού εκείνη τελείωσε στην Αθήνα.

Στα επόμενα χρόνια, τα δύο άκρα (η μικρή δηλαδή κι εγώ) πηγαινοερχόμασταν και στην ουσία ποτέ δεν καταφέραμε από τότε που τελείωσε το σχολείο να συμβιώσουμε ξανά όλες μαζί. `Ωσπου αρχίσαμε να δημιουργούμε τις δικές μας οικογένειες και σήμερα τα δύο άκρα που κάποτε πηγαινοέρχονταν είναι πια σταθερά στην Αθήνα, ενώ το σημείο αναφοράς, που ήταν η μεσαία και πάντα τη βρίσκαμε εδώ όταν επιστρέφαμε, ζει πια μόνιμα στο Μόναχο και το προηγούμενο τριήμερο μας έκαναν έκπληξη και ήρθαν με τον άντρα της να μας δουν.

Πραγματικά θα είναι από τις πιο ωραίες εκπλήξεις που θα έχω να θυμάμαι και εύχομαι να έχουν και οι κόρες μου την ίδια σχέση μεταξύ τους. Να είναι αγαπημένες, να χαίρονται η μία την άλλη, να λένε τα μυστικά τους και να κάνουν παρέα. 
Τις κοιτάζω καθώς μεγαλώνουν και αναρωτιέμαι αν θα έχουν αυτή την ωραία σχέση που έχω κι εγώ με τις δικές μου αδελφές, αλλά και ο πατέρας τους με τον αδελφό του, γιατί κι εκείνοι είναι πολύ δεμένα αδέλφια. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τους μάθω πως δεν υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από την αδελφική αγάπη, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι υπάρχει κάποιος άλλος σαν εσένα που έχετε τα ίδια βιώματα και έχετε ζήσει τα ίδια πράγματα και θα είναι εκεί όσο κοντά ή μακριά κι αν βρίσκεται.