Τα κορίτσια μου επέστρεψαν από τις φετινές μίνι διακοπές τους. Ο μπαμπάς μας έχει άδεια τώρα και είναι όλη μέρα μαζί τους. Γέμισε ξανά το σπίτι μας φωνές και γέλια και μικρά πατουσάκια που τρέχουν από 'δω κι από 'κει. Η αλήθεια είναι ότι τους πήρε λίγες μέρες να προσαρμοστούν ξανά στο διαμέρισμα, ειδικά της μικρής, εε.. δεν είναι και λίγο πράγμα από την αυλή και την ελευθερία του χωριού να περιορίσουν την ενεργητικότητά τους σε τέσσερις τοίχους.
Τις κοιτάζω και δεν τις χορταίνω, έχουν μεγαλώσει πολύ, έχουν ψηλώσει, τα μαλλάκια τους μάκρυναν και η μεγάλη περισσότερο, έχει γίνει σοκολατένια, γιατί έκαναν και καμιά εικοσαριά μπάνια.
Καθώς τις χαζεύω έτσι, πολλές φορές νιώθω σαν το φωτογράφο που έχει την καλύτερη θέση για να τραβήξει τις πιο υπέροχες φωτογραφίες σ' ένα σπουδαίο γεγονός και δεν ξέρει από που ν' αρχίσει ή εξίσου αγχωτικό, δεν ξέρει αν θα προλάβει να απαθανατίσει όλες τις στιγμές...
`Εχω πολλές τύψεις για τις ώρες που χάνω μακριά τους και ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες να πάρω κι εγώ την άδειά μου και να είμαι μαζί τους όλη μέρα, κάθε μέρα...
`Οταν τα κορίτσια μου λείπουν από το σπίτι, αυτό μοιάζει τόσο άδειο, που δε θέλω να κάθομαι μέσα καθόλου. `Ολο και βρίσκω κάποια δικαιολογία για να βγω έξω, ακόμα και όταν έχω μια κουραστική μέρα στη δουλειά.
Ωστόσο, εκτός από το αίσθημα μοναξιάς που μου δημιουργεί η απουσία τους, έχω πολύ χρόνο να σκεφτώ τη σχέση μας, τα λάθη μου και τι πρέπει να κάνω για να με βοηθήσω και αντίστοιχα να τις βοηθήσω.
Η μεγάλη μου κόρη όσο μεγαλώνει και διαμορφώνει το χαρακτήρα της, με εκπλήσσει ευχάριστα άλλοτε με την ωριμότητά της και άλλοτε με αιφνιδιάζει δυσάρεστα με τις αδικαιολόγητες εκρήξεις θυμού και τότε είναι που η δόλια μάνα αρχίζει να αναρωτιέται :"Τί δεν κάνω σωστά; Γιατί το παιδί μου φέρεται τόσο εγωιστικά;" Τελικά μήπως τα κάνω όλα λάθος;
Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα ούτε θετική ούτε αρνητική. Ξέρω ότι κάνω πολλά λάθη μαζί της, γιατί είναι η πρώτη μου κόρη κι εγώ μαζί της αντιμετωπίζω οποιαδήποτε κατάσταση για πρώτη φορά. Παρόλ' αυτά προβληματίζομαι και όσο προβληματίζομαι τόσο περισσότερο μπερδεύομαι...
Πρίν λίγες μέρες είχα μία συζήτηση με τη μαμά των φιλενάδων της κόρης μου (είναι δύο κοριτσάκια δίδυμα που είναι κολλητές φίλες με τη δικιά μου). Μιλούσαμε λοιπόν και συμφωνούσαμε ότι σήμερα τα παιδιά με τον τρόπο που μεγαλώνουν μπερδεύονται, άλλα λέει η μαμά, ο μπαμπάς εξ ορισμού πιο ελαστικός, άλλα θα κάνει ο παππούς και η γιαγιά ή η κυρία που προσέχει το παιδί.
Επομένως, δεν υπάρχει μία σειρά και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί ο καθένας από τους εμπλεκόμενους είναι διαφορετικός άνθρωπος. Ακόμα κι αν έχει συμφωνηθεί ένας κοινός τρόπος αντιμετώπισης σε κάποιο αίτημα, (π.χ. θέλει σοκολάτα πριν το φαγητό) κανείς από τους παραπάνω δε θα αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, γιατί ο καθένας έχει διαφορετικό χαρακτήρα. `Ετσι όμως το παιδί μπερδεύεται και γίνεται κακομαθημένο.
Πραγματικά δεν ξέρω με τί τρόπο να τις μεγαλώσω...είναι σωστό να έχουν μία μαμά που δουλεύει, γυρίζει με νεύρα στο σπίτι, έχει ή θα αποκτήσει πολύ σύντομα βεβαρημένο ψυχολογικό ιστορικό και μονίμως τσακώνεται με τη γιαγιά και τον παππού και τον μπαμπά, γιατί ό, τι κι αν λέει δεν εισακούγεται...
Δεν ξέρω τι πρότυπο μάνας είμαι ή αν είμαι καν πρότυπο για τα παιδιά μου...αλλά για τον εαυτό μου σίγουρα δεν είμαι. Θα ήθελα να μη χάνω στιγμές από την καθημερινότητά τους καθώς μεγαλώνουν, θα ήθελα επίσης να μην έτρεχα σαν τρελή σέρνοντας τις μικρές πίσω μου για να προλάβουμε το μπαλέτο, για παράδειγμα, γιατί τότε η εξωσχολική δραστηριότητα αντί για ευχαρίστηση γίνεται ανάθεμα για όλους.
Τέλος θα ήθελα να είχα κουράγιο το βράδυ να τις διαβάζω περισσότερα από ένα παραμύθια, αλλά συνήθως κλείνουν τα μάτια μου...
