Δύο βραβεία για το 2014!!!!

 via Pinterest

Τις τελευταίες μέρες οι κόρες μου έχουν μπει για τα καλά στο γιορτινό κλίμα. Λίγο τα δώρα που τους έφερε ο `Αγ. Βασίλης ( σε 'μας έρχεται την παραμονή των Χριστουγέννων), λίγο τα δώρα από νονές, παππούδες, γιαγιάδες, θείες, λίγο που τους κάνουμε τα χατίρια μέρες που είναι...διανύουν την καλύτερή τους περίοδο (όπως μου δήλωσαν).

`Ετσι λοιπόν, την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων κι ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε να δούμε την ταινία Πάντινγκτον, είχα τη χαρά να εισπράξω μία γερή δόση από φιλιά και αγκαλιές. Η μικρή μου βέβαια αυτά τα κάνει έτσι κι αλλιώς, γιατί είναι πιο χαδιάρα και εκδηλωτική, συγκριτικά με τη μεγάλη. Καθώς λοιπόν τις βοηθώ να ντυθούν, η μεγάλη έρχεται κοντά και μου λέει:" Σκύψε λίγο να σου πω κάτι στο αυτί". Αυτό σημαίνει ότι θέλει να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει κι εγώ κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και ότι πιστεύω πως θέλει κάτι να μου πει. Χαμήλωσα λοιπόν στο ύψος της περιμένοντας να με φιλήσει κι εκείνη αντί γι' αυτό μου λέει: "Σου δίνω το βραβείο της ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΜΑΜΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" και το προσωπάκι της έλαμπε από χαρά. Το άκουσε και η μικρή και λέει: "Κι εγώ σου δίνω το βραβείο της ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΜΑΜΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ".

`Εχω λοιπόν στα διαπιστευτήριά μου δύο βραβεία ανεκτίμητα είτε σε αυτό το σύμπαν είτε σε παράλληλο ( γιατί πρέπει να υπάρχουν "πολλοί κόσμοι") είμαι η καλύτερη μαμά γι' αυτές τις δύο φατσούλες.

Δεν τα περίμενα αυτά τα βραβεία και πολλές φορές νιώθω ότι δεν τα αξίζω. Ωστόσο, τώρα που τα έχω στην κατοχή μου, θα κάνω ότι μπορώ για να μην τις διαψεύσω ποτέ!! 

Στα κοριτσάκια μου...

Τα Επιχειρήματα.

Κάθε πρωί κάνω την ίδια διαδρομή, πρώτα στο Δημοτικό ν' αφήσω τη μεγάλη, μετά στον Παιδικό ν' αφήσω τη μικρή και μετά Αττική Οδό για να φθάσω στη δουλειά. Χθες η γιορτή του σχολείου της μεγάλης μου κόρης άρχιζε 08:30, οπότε το δρομολόγιο τροποποιήθηκε. Πήγαμε πρώτα στον Παιδικό και αυτό ήταν αρκετό για ν' αρχίσουν τα κλάματα. Η μικρή πίστεψε ότι η αδελφή της δε θα πάει στο σχολείο και πιθανόν θα την πήγαινα κάπου βόλτα και δεν ήθελε με τίποτα να μπει στο κτίριο. Αφού κατάφερα να την πείσω ότι και η αδελφή της θα πήγαινε στο σχολείο και εγώ στη δουλειά, ανοίγουμε την πόρτα και μας υποδέχεται η διευθύντρια, η οποία κατάλαβε αμέσως ότι τα πνεύματα είναι αναστατωμένα. `Εκανε μια προσπάθεια να την αγκαλιάσει, αλλά η μικρή κόλλησε επάνω μου, τότε ήταν που ανέλαβε η μεγάλη.

"Λοιπόν, αυτό το σχολείο είναι φανταστικό", της λέει "κοίταξε πόσα χρώματα και τί όμορφες ζωγραφιές" και συνεχίζει "όλ' αυτά τα υπέροχα μικρά καρεκλάκια και τα τραπεζάκια, σα να είμαστε στο σπίτι των εφτά νάνων δεν είναι;".

`Οσο παρέθετε τα επιχειρήματά της, προχωρούσε προς την αίθουσα της μικρής και το μικρό λουκουμάκι ακολουθούσε. "Ααα, τί μεγάλη που είναι αυτή η τάξη, και γεμάτη παιχνίδια ( πράγματι η τάξη της είναι τεράστια και την έχουν χωρίσει στα δύο, όπου στη μία μεριά έχουν πλαστικά αλογάκια και τσουλήθρες και στην άλλη ο κυρίως χώρος με τα τραπεζάκια και τα υπόλοιπα παιχνίδια), πολύ θα ήθελα κι εγώ να πήγαινα σε ένα τέτοιο σχολείο".

Η μικρή μπήκε στην αίθουσα, γύρισε μας κοίταξε και είπε: "Να πεις στη δασκάλα σου να σας φτιάξει κι εσάς μια τέτοια τάξη".

"Εντάξει πήγαινε τώρα και θα έρθει η γιαγιά σήμερα να σε πάρει νωρίς" της είπε και στράφηκε προς εμένα, με έπιασε από το χέρι και είπε: "Αυτό γίνεται κάθε πρωί; Πολύ κουραστικό. "

`Ηθελα να βάλω τα γέλια και με αυτό που είπε και με το ύφος της όσο είχε αναλάβει τη μικρή και με τη μικρή που την παρακολουθούσε σαν πιστός ακόλουθος.

Ηθικό Δίδαγμα μετά την πρωινή μας ιστοριούλα: Το παν είναι να έχεις τα σωστά επιχειρήματα....

Σαββατοκύριακο, ίωση και μία εκδρομή σε εξέλιξη

Τα τελευταία δύο Σαββατοκύριακα κάποιος απ΄όλους είναι άρρωστος. Το προηγούμενο ήταν η μεγάλη μου κόρη και ο μπαμπάς, γαστρεντερίδα η διάγνωση. Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι η μικρή, πυρετός, βήχας και γκρίνια... 

Επειδή λοιπόν ζούσαμε δύσκολες εβδομάδες και τα Σαββατοκύριακα ήταν η συνέχεια μιας ατελείωτης εβδομάδας, σκέφτηκα χθες το βράδυ να κάνουμε κάτι ξεχωριστό, που και οι μικρές δε θα είχαν ξανακάνει και θα άλλαζε λίγο τη διάθεση όλων μας. `Εφτιαξα λοιπόν στο σαλόνι μία στρωματσάδα για τα κορίτσια της οικογένειας και φυσικά ξετρελάθηκαν. 

Αρχικά δεν κατάλαβαν ότι θα κοιμόμασταν εκεί και πίστεψαν ότι το έφτιαξα μόνο για να παίξουν. `Οταν τους είπα ότι μπορούμε να κοιμηθούμε, άρχισαν να χοροπηδάνε, ζήτω και γιούπιιι φώναζαν και ήταν τόσο χαρούμενες, είχα καιρό να τις δω να ξεσπούν με τέτοιο ενθουσιαμό!!! Πραγματικά πόσο μας άλλαξε τη διάθεση μία τόσο μικρή και απλή κίνηση, ήταν σα να είμαστε διακοπές.

Ωστόσο, η μικρή ξύπνησε με πυρετό και όχι δέκατα πια κι έτσι κινδύνευε η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει να αναβληθεί. Στην πραγματικότητα ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, μας είχε ενημερώσει ότι αυτή την Κυριακή θα διοργάνωνε μία εκδρομή στην Πάρνηθα, στη λίμνη Μπελέτσι, ένα καταπράσινο μέρος με τεχνητή λίμνη, πάπιες, κύκνους και ελαφάκια (τα τελευταία αν είμαστε τυχεροί). Φυσικά η μεγάλη δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα και αφού θα πήγαιναν και οι φίλες της, είπαμε να πάμε όλοι μαζί. `Ομως μετά τον πρωινό πυρετό, η μικρή ήταν αδύνατο να μας ακολουθήσει και επειδή δε θέλαμε να χαλάσουμε την παρέα της μεγάλης και την ωραία εμπειρία από την επαφή με τη φύση, αποφασίσαμε να πάει με το μπαμπά κι έτσι τους περιμένουμε να μας πούνε τα νέα. 

Ελπίζω να βγάλουν ωραίες φωτογραφίες να ανεβάσουμε κι εδώ μερικές....

`Εξι χρόνια πριν... ( και κάτι μέρες)

`Εχουν περάσει μέρες από τα γενέθλιά σου, αλλά μια το πάρτυ και η προετοιμασία του, μια το ένα μια το άλλο, σήμερα μόνο κατάφερα να σου γράψω.

Θέλω λοιπόν να σου πω ότι κάθε χρόνο μαζί σου, γιορτάζω κι εγώ τα γενέθλιά μου ως μαμά και σ' ευχαριστώ γι΄αυτό και σε καμαρώνω κάθε μέρα και σου εύχομαι να έχεις τύχη και υγεία στη ζωή σου. 

Επίσης επειδή ξέρω πόσο σου αρέσει αυτό το τραγούδι στο αφιερώνω με όλη μου την ψυχή και ελπίζω να είσαι πάντα χαρούμενη...

17 Σεπτεμβρίου 2011

`Οχι, δεν είναι λάθος ημερομηνία, απλώς σήμερα γύρισα τρία χρόνια πίσω. Ξαναθυμήθηκα τη φουσκωμένη μου κοιλίτσα και την αγωνία μου, να τελειώσει και αυτή η καισαρική και να τη δω επιτέλους από κοντά, να τη γνωρίσω, να την αγκαλιάσω...

Παναγία μου πώς τρέχει έτσι ο χρόνος, κάθε πρωί που την ξυπνάω για να πάμε στον Παιδικό, ανοίγει τα ματάκια της και με παράπονο μου λέει "δε θέλω να πάω στο σχολείο... θέλω να μείνω μαζί σου" και βουρκώνει. `Ενας Θεός ξέρει πώς κρατιέμαι και δεν της λέω πως δε θα την πάω σχολείο, ούτε κι εγώ θα πάω στη δουλειά και θα μείνουμε μαζί στο σπίτι να παίξουμε. Μετά μπαίνει σε εφαρμογή  το project πίνω γάλα-ντύνομαι (επί δύο για να μην ξεχνιόμαστε), ψάχνω κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου, πορτοφόλι, τσάντες και φύγαμεεε επιτέλους!!

Τότε είναι που προχωρά μπροστά, κρατώντας την τσάντα της και σκέφτομαι ότι μόλις χτες έσπρωχνα το καροτσάκι και φρόντιζα οπωσδήποτε να έχω μαζί μου πιπίλα, μωρομάντηλα και πάνες. Τώρα η βρεφική τσάντα έχει αντικατασταθεί από την Πέπα το γουρουνάκι, το σακίδιο με τα ροδάκια που μέσα έχει μία αλλαξιά ρούχα και εσώρουχα, ενώ το απόγευμα εμπλουτίζεται με κάποια καλλιτεχνική δημιουργία της, αφηρημένης ακόμα τέχνης.

Νιώθω ότι μεγαλώνει και δεν την προλαβαίνω, δεν κατάλαβα πότε έφτασε τα τρία, έγινε κοριτσάκι και αυτό το μαρτυρούν τα πάντα επάνω της, η όψη της, η ομιλία της, οι τρόποι της... τα πάντα.

Να ζήσεις μωρό μου και χρόνια πολλά

μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά

παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως

και όλοι να λένε να μία σοφός.

Επεισοδιακό Ξεκίνημα.

via Pinterest

Η πρώτη μας χρονιά, τελικά, δεν ξεκίνησε τόσο ομαλά. Η μεγάλη μου κόρη από αύριο αλλάζει σχολείο, θα έρθει εδώ στο σχολείο της γειτονιάς μας και θα είναι μαζί με τους φίλους και συμμαθητές της από το νήπιο. 

Είχε την τύχη, αρχές Ιουνίου να κληρωθεί σε Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο και όλοι χαρήκαμε πολύ, γιατί θεωρείται καλό σχολείο και περιζήτητο. Βέβαια τί θα πει "καλό" σχολείο και πώς ο καθένας το εννοεί είναι μεγάλη συζήτηση. Για 'μένα, όπως έχω ξαναγράψει, καλό είναι το σχολείο εκείνο που οι δάσκαλοι αποτελούν πρότυπο και έμπνευση για τους μαθητές τους, που τους δίνουν ερεθίσματα και βοηθούν στην ανάπτυξη της κριτικής τους σκέψης, γιατί το τυπικό μέρος της διδασκαλίας σε όλα τα σχολεία θα επιτευχθεί, η πνευματική καλλιέργεια όμως σε πολύ λίγα.

Το θέμα είναι ότι πήραμε μία απόφαση, θέλουμε να πιστεύουμε την καλύτερη για το παιδί μας και ελπίζουμε όλα να πάνε καλά. Από αύριο λοιπόν, ξανά σε νέο σχολείο, με καινούργια δασκάλα, αλλά παρέα με τις αγαπημένες μας φίλες, που αρχικά είχαμε στεναχωρηθεί πολύ που θα τις αποχωριζόμασταν. 

Καλή Χρονιά λοιπόν Πρωτάκι μου!!

Η πρώτη μέρα στο μεγάλο σχολείο!!

`Εχω πολύ καιρό να γράψω και με στενοχωρεί αυτό, γιατί το blog το έφτιαξα για να μπορούν οι κόρες μου, μετά από χρόνια να έχουν αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία. Επειδή λοιπόν ξεκινά ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο στη ζωή της μεγάλης μου κόρης, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατό πιο τακτική και να τηρήσω την υπόσχεσή μου.

`Εφτασε λοιπόν η πρώτη μέρα του " μεγάλου σχολείου " που λέει και η μικρούλα μας και υπήρχε μεγάλη χαρά από το πρωί σήμερα. `Ηδη από το προηγούμενο βράδυ είχε αποφασίσει τί θα φορέσει και το πρωί σηκώθηκε αμέσως με το που της μίλησα. Σε όλη τη διαδρομή φλυαρούσε χαρούμενα και είχε μεγάλη ανυπομονησία να δει το σχολείο της από κοντά.

Η αλλαγή φέτος πολύ μεγάλη. Πάει σε ένα νέο σχολείο, μεγαλύτερο (στα δικά της μάτια αχανές) και δε γνωρίζει κανέναν (οι φίλες της είναι σε άλλο σχολείο) και όλο αυτό περίμενα ότι δε θα το διαχειριζόταν τόσο καλά, δεδομένου ότι είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων και όχι ιδιαίτερα κοινωνικό. Ωστόσο, με διέψευσε ευχάριστα γιατί πάνω απ' όλα είναι στο χαρακτήρα της να προσαρμόζεται στις καταστάσεις εύκολα, έστω κι αν μέσα της νιώθει διαφορετικά.

Αύριο θα πάρουμε την τσάντα μας μαζί, θα τη γεμίσουμε βιβλία και θα μπούμε σε αυτό τον όμορφο κόσμο των μαθητικών χρόνων, που εύχομαι να είναι δημιουργικός και να έχει τέτοιους εκπαιδευτικούς σε όλη τη μαθητική της πορεία, που να μην της προσφέρουν μόνο στείρα γνώση, αλλά να την εμπνεύσουν με το έργο και την προσωπικότητά τους.

Από αύριο λοιπόν η πρώτη μέρα στο μεγάλο σχολείο !!!

Πάει τελείωσε το αποφάσισα!!

Χθες που επιστρέφαμε από την απογευματινή μας βόλτα, η μεγάλη μου η κόρη μου είπε ότι αποφάσισε τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει.

"Θα γίνω τραγουδίστρια" μου λέει.

"Ααα μάλιστα" λέω όχι και τόσο ενθουσιασμένη.

"Μαμά γιατί το λες έτσι; Δε χάρηκες που θα τραγουδάω;"

"Ναι, πως, χάρηκα, είναι μεγάλη η συγκίνηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ν' άκουγα κάτι διαφορετικό. Ας πούμε ότι θα ήθελες να κάνεις μια ανακάλυψη που θα βελτίωνε τη ζωή των ανθρώπων"

"Εγώ θα γίνω τραγουδίστρια και θα βγαίνω μέσα από καπνούς (εκεί ένα μούδιασμα στο κεφάλι το ένιωσα) σαν την ποπ σταρ" (άτιμα dvd σκέφτηκα αμέσως)

"Καλά αγάπη μου ό,τι θέλεις εσύ" είπα λίγο ξεψυχισμένα.

"`Ελα βρε μαμά πλάκα σου κάνω" (ευτυχώς γιατί παραλίγο και θα το πάθαινα το εγκεφαλικό με τα ντεκόρ των καπνών και τις ποπ σταρ)

"Δε θα βγαίνω μέσα από καπνούς...αλλά τραγουδίστρια θα γίνω το αποφάσισα, πάει και τελείωσε!!"

"Εντάξει, τουλάχιστον θα έχουμε δωρεάν εισιτήρια για τις παραστάσεις σου"

"`Οχι βέβαια"

"Τί εννοείς; Ο μπαμπάς κι εγώ θα πληρώνουμε εισιτήριο για να σε δούμε;" (προς στιγμήν σκέφτηκα ότι δεν ξέρει τί σημαίνει η λέξη δωρεάν)

"Θα πληρώνετε όπως όλοι οι άλλοι"

"Γατί όχι μία εξαίρεση για τους γονείς σου;"

"Γιατί μαμά θα είναι μεγάλη η συγκίνηση" είπε και σκάσαμε και οι δύο στα γέλια.

Η γιορτή της μητέρας

http://www.pinterest.com/pin/304767099756440674/

Εδώ και τρεις μέρες είχα πληροφορηθεί ότι την Κυριακή με περίμενε μια έκπληξη, την οποία θα έκρυβε κάπου μέσα στο σπίτι για να μην τη δω...χθες το απόγευμα που την ετοίμαζα για να βγούμε έξω μου λέει: "Μαμά μέχρι αύριο που θα σου δώσω την έκπληξη, δεν επιτρέπεται να κοιτάξεις κάτω από το κρεββάτι μου".

Το υπέροχο παιδί μου, είχε κρύψει την έκπληξη κάτω από το κρεββάτι της και ήταν πράγματι πολύ συγκινητικό αυτό που είχαν φτιάξει με τη βοήθεια της δασκάλας τους. Αυτή η καλή τους η δασκάλα, είχε φωτογραφίσει ένα-ένα όλα τα παιδάκια, είχαν φτιάξει μια κάρτα σε σχήμα καρδιάς με ένα παραθυράκι μπροστά, όπου μέσα είχαν βάλει τη φωτογραφία τους και στο πίσω μέρος υπήρχε μία κεντρική ερώτηση: "Γιατί αγαπάς τη μαμά σου;". `Ολα τα παιδάκια είχαν δώσει τη δική τους απάντηση, το δικό μου νεραϊδάκι απάντησε ότι με αγαπάει γιατί την πάω βόλτες. 

"Μόνο γι' αυτό με αγαπάς;" τη ρώτησα.

"Ναι, γιατί τότε είμαστε μαζί " μου απάντησε και με συγκίνησε τόσο πολύ.

Το μικρό μου δεν κατάλαβε και πολλά, αλλά αφού μας είδε να αγκαλιαζόμαστε ήρθε κι αυτό και χώθηκε ανάμεσά μας και με γέμισαν και οι δύο φιλιά και συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο και άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πώς θα πάω τη ζωή μας παρακάτω, χωρίς να υπάρχει αυτό το κενό στην επαφή μας, που δεν το αναπληρώνει κανένας ποιοτικός χρόνος...

Κολυμβητήριο

Σήμερα, αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη στις ακαδημίες κολύμβησης που δραστηριοποιούνται στο ΟΑΚΑ. Από καιρό σκεφτόμασταν να γράψουμε τα κορίτσια στο κολυμβητήριο, αλλά όλο το αναβάλαμε... σήμερα τελικά μας δόθηκε η ευκαιρία να πάμε από κοντά και να δούμε πώς έχει η κατάσταση.

Προσανατολιζόμαστε προς μία ακαδημία που μας φάνηκε πιο οργανωμένη από τις άλλες και το σημαντικότερο, θα είναι και οι δύο μαζί. Μπορεί να έχουν 3 χρόνια διαφορά, αλλά η μικρή έχει βγάλει την πάνα αρκετούς μήνες τώρα (πλεονέκτημα σημαντικό για να μην υπάρχει φόβος δυσάρεστων διαρροών), ενώ και οι δύο ουσιαστικά είναι σε επίπεδο αρχαρίων, εφόσον δεν έχουν κολυμπήσει ξανά σε πισίνα. Τα τμήματα είναι ολιγομελή, μέχρι 7 παιδάκια στο κάθε μάθημα, το οποίο είναι 45λέπτο. Η πισίνα είναι κλειστή και σχετικά ζεστή (περίπου 30 βαθμοί Κελσίου), υπάρχει κρεμάστρα που αφήνουν το μπουρνούζι τους, δίπλα τα σαγιοναράκια τους και μετά ένα ένα βουτούν στην πισίνα. Φορούν σκουφάκια, χρησιμοποιούν σανίδες και κολυμπούν σα δελφινάκια. Τα χάζευα σήμερα τα παιδάκια που έκαναν μάθημα.... γελούσαν, πλατσούριζαν μέσα στο νερό, έκαναν παιχνίδια με τη δασκάλα τους και στο τέλος έκαναν και βουτιές, το διασκέδαζαν με την ψυχή τους. 

Μακάρι να αρέσει και στις δικές μας, έχω την αίσθηση ότι και θα τις βοηθήσει να μάθουν να κολυμπούν και θα δεθούν περισσότερο, αφού η μία θα έχει την άλλη να νοιάζεται. Αν τελικά αποφασίσουν ότι θέλουν να πάνε στο κολυμβητήριο μέσα στην εβδομάδα θα κανονίσουμε να κάνουν ένα δοκιμαστικό μάθημα. Για να δούμε λοιπόν... 

Από την Τροία ... έως το 1940

Καθόμαστε στο τραπέζι με τη μεγάλη μου κόρη και συζητάμε πώς πέρασε η μέρα μας, μας λέει εκείνη: " Σήμερα στο σχολείο μιλήσαμε για τον Τρωικό Πόλεμο".

"Για τον Τρωικό Πόλεμο;" τη ρωτάμε ταυτόχρονα και ο μπαμπάς της κι εγώ με απορία, δεδομένου ότι πλησιάζει η γιορτή της 25ης Μαρτίου "... και τί είπατε;"

"Μιλήσαμε για τους ήρωες που πολέμησαν στην Τροία".

"Ποιοι ήταν αυτοί;" την ξαναρωτάμε.

"Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Αθανάσιος Διάκος". Εδώ αρχίζουμε να χαμογελάμε και εκεί που ανοίγω το στόμα μου για να της εξηγήσω ότι τα έχει μπερδέψει λίγο με προλαβαίνει και λέει τελείως αυθόρμητα.

"Η πατρίδα μας κινδύνευε από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς και αυτοί οι άνθρωποι μας έσωσαν". 

Το γέλιο ήρθε αυθόρμητα από εμάς αυτή τη φορά...