Την Τετάρτη το πρωί, είχα την ατυχία να βρεθώ στο ΙΚΑ. `Επρεπε να κάνω οπωσδήποτε μία δουλειά εκεί και έτσι εκμεταλλεύτηκα εκείνο το πρωινό, που δε δούλευα και πήγα.`Ηξερα εκ των προτέρων ότι θα συναντήσω πολύ κόσμο, τελικά ήταν περισσότερος απ' ό,τι υπολόγιζα, αλλά είπαμε, ήταν καλή ευκαιρία να κάνω μια δουλειά που εκκρεμούσε καιρό.
Πήρα το νουμεράκι μου, 43 και ο πίνακας έδειχνε 30. Μετά από 17 λεπτά, που ήταν ο μέσος χρόνος αναμονής, όπως ανέφερε το χαρτάκι με το νούμερο, είχαμε φτάσει αισίως στο 35. Δύο υπάλληλοι, για να εξυπηρετήσουν καμία πενηνταριά και παραπάνω άτομα... αλλά όταν είσαι στην Ελλάδα και μάλιστα σε δημόσια υπηρεσία, το θεωρείς αναμενόμενο και λες και πάλι καλά...
Η ώρα περνάει και είμαστε στο 40, όταν η κυρία που είναι μπροστά στην υπάλληλο του ΙΚΑ και εκείνη τη στιγμή εξυπηρετείται, αρχίζει να διαφωνεί με την υπάλληλο, υψώνουν τις φωνές τους και για να μην τα πολυλογώ, παραλίγο να πιαστούν στα χέρια ( δεν αστειεύομαι). Μέχρι εκείνη τη στιγμή, επειδή μπαινοέβγαινα στην αίθουσα, δεν ήμουν σίγουρη για το ποια από τις δύο είχε δίκιο (μετά ήταν που κατάλαβα).
`Ερχεται επιτέλους η σειρά μου (τα 17 λεπτά είχαν γίνει κάτι λιγότερο από μία ώρα) και μου τυχαίνει η υπάλληλος που λίγο πριν είχε τσακωθεί με την πιο πάνω κυρία."Ωχ", λέω από μέσα μου και προχωρώ προς το μέρος της. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-Καλημέρα σας.
-Καμία απάντηση, είναι σκυμμένη σε κάτι χαρτιά και βάζει υπογραφές μανιωδώς.
-Θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση.
-Σας ακούω.
-Το όνομα της μικρής μου κόρης, δεν είναι καταχωρημένο στο σύστημά σας, παρότι είναι κανονικά γραμμένο στο βιβλιάριο της. Φαίνεται ακόμα σαν αβάπτιστο.
-Και ούτε πρόκειται να καταχωρηθεί από εδώ, εμείς δεν κάνουμε καταχωρήσεις
-Μάλιστα, που πρέπει να απευθυνθώ;
-Δεν ξέρω.
-Τί εννοείται;
-Σας είπα, δεν κάνουμε καταχωρίσεις.
-Το κατάλαβα, δε θέλω να καταχωρίσετε το όνομα, πείτε μου μόνο που να απευθυνθώ.
-Δεν ξέρω κυρία μου, δεν κάνουμε καταχωρίσεις νέων μελών.
Εκνευρίζομαι πολύ
-Υπάρχει κάποιος που να ξέρει, ο προϊστάμενος του τμήματος ίσως; (σε έντονο ύφος)
-Λείπει σήμερα και σας εξήγησα, δεν κάνουμε καταχωρίσεις (επίσης σε έντονο ύφος)
Περιττό να πω ότι δεν πήρα απάντηση, της είπα ότι δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά της, όχι ότι την ενόχλησε βέβαια και έφυγα.
Φυσικά και ήμουν έξαλλη με αυτή τη συμπεριφορά και στο δρόμο αναπόφευκτα έκανα τη σύγκριση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αν εγώ που είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, τολμήσω να υψώσω τη φωνή μου ή να ειρωνευτώ ή να αδιαφορήσω για τη δουλειά μου, θα έχω μεγάλο πρόβλημα και σίγουρα δε θα σκεφτώ να το επαναλάβω. Βέβαια η εν λόγω υπάλληλος είναι μία τυχαία περίπτωση αδιάφορου και αγενούς υπαλλήλου και δεν είναι όλοι έτσι. Δυστυχώς όμως, δεν είναι και λίγοι όσοι είναι έτσι και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το αν θα εξαλειφθεί ποτέ αυτό το φαινόμενο.
Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, μπορεί να μην αντιλήφθηκα από την αρχή τον καβγά που περιέγραψα παραπάνω, αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία για το ποιός τον προκάλεσε.
