Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Διάλογοι και κάποιες φορές μονόλογοι ενός τετράχρονου και κάτι...

Η μικρή είναι πια 4,5 ετών και η γλωσσίτσα της δε σταματά όλη μέρα.
-Μαμά, γιατί είμαι τόσο παιχνιδιάρα; (έχει ακούσει το μπαμπά της να την αποκαλεί έτσι) και απαντά μόνη της: - Γιατί θέλω να έχω όλα τα παιχνίδια που υπάρχουν.
Με ακούει που μιλάω με την αδελφή της και της εξηγήσω πως πρέπει να βάζουμε στόχους και να προσπαθούμε για να τους πετύχουμε. Μπαίνει λοιπόν στο δωμάτιο και με ύφος δασκάλας της λέει:
-Λοιπόν, αν δε διαβάζεις δε θα μορφωθείς και δε θα πετύχεις κανένα στόχο στη ζωή σου.
Την κοιτάζουμε και οι δύο έκπληκτες γιατί μας αιφνιδίασε με την παρουσία της και με αυτό που είπε και μετά γυρίζει σε 'μενα και συνεχίζει:-Τί με κοιτάς βρε μαμά, λέω κάτι λάθος;
Στο σχολείο της μεγάλης ετοιμάζονται για το αποκριάτικο πάρτυ, στο οποίο μπορούν να ντυθούν και οι γονείς;-Μαμά, σκέφτηκα τι θα ντυθείτε στο πάρτυ του σχολείου.
-Αλήθεια για πες μου;
-Εσύ σύμβουλος αγρότων και ο μπαμπάς κλόουν. (δεν ξέρω τι είναι πιο αστείο, ο τρόπος που τόνισε τη λέξη, το ότι το έκανα εικόνα στο μυαλό μου και γέλαγα μέχρι δακρύων ή το ότι το παιδί μου έχει καταλάβει ότι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι επιπέδου αποκριάτικου πάρτυ;).