`Οταν αρρωσταίνεις

"Αγαπημένο μου κοριτσάκι, αν είναι να αρρωσταίνει κάποια από τις δύο, τότε σίγουρα αυτή πρέπει να είμαι εγώ: α) δεν ξυπνάω μέσα στη νύχτα με γοερό και ασταμάτητο κλάμα, β) είμαι σίγουρη για το πού πονάω και γ) δε χαλάω τον κόσμο όταν ακούσω ότι θα έρθει ο γιατρός για να με εξετάσει."

Αυτά απευθύνονται στη μεγάλη μου κόρη, που από την Παρασκευή το βράδυ έχει πυρετό (ευτυχώς όχι πόλυ) και πονάει το αυτάκι της. Η διάγνωση ήταν φυσικά ωτίτιδα. Το καλό είναι ότι την περνάει μάλλον ελαφρά, αλλά για δέκα μέρες θα πρέπει κάθε φορά που είναι η ώρα να πάρει την αντιβίωσή της, κάτι να βρίσκω να της τάζω. `Ηδη τα επιχειρήματα τύπου "θα σου δώσω μετά μπισκοτάκι γεμιστό" ή "θα σε αφήσω να δεις dvd περισσότερη ώρα", έχουν αρχίσει να χάνουν την αίγλη τους. `Αντε να δούμε που μπορεί να φτάσει η φαντασία μας.
Η αλήθεια είναι ότι μας έχεις κακομάθει, γιατί σπάνια αρρωσταίνεις και τώρα μου κακοφαίνεται που δεν είσαι το ίδιο ζωηρή και μαμουνάκι όπως συνήθως. 

...και η ζωή συνεχίζεται.

Την Πέμπτη γέννησε η ξαδέλφη μου το τρίτο παιδάκι της. `Ενας γλυκός μπεμπάκος, που έχει ακριβώς δύο χρόνια διαφορά με τον αδελφό του (γεννήθηκαν την ίδια μέρα).Κοίταζα το μωρό και σκεφτόμουν πως έχει την ίδια ηλικία με τη μπέμπα μας και θα μεγαλώσουν και αυτά μαζί, όπως η μαμά του κι εγώ.

Ωστόσο, δε μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι τα πράγματα πια εχουν αλλάξει εντελώς και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε διαφορετικό κόσμο.

Είναι δύσκολη η εποχή που διανύουμε και ο καθένας βιώνει διαφορετικά αυτή την κατάσταση. `Ομως στο μαιευτήριο που είδα τόσα μωράκια και τόσα ζευγάρια να χαμογελούν, συνειδητοποίησα, ότι οι άνθρωποι δεν το βάζουν κάτω.Αυτή η εικόνα με έκανε να σκεφτώ και πάλι αισιόδοξα

 Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν...σε πείσμα των καιρών

Μόναχο.

Την Κυριακή το μεσημέρι επιστρέψαμε από το ταξίδι μας στο Μόναχο της Γερμανίας. `Ηταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε Γερμανία και περάσαμε πολύ καλά. Είχαμε πάρει και τη μεγάλη μας κόρη μαζί, η οποία ενθουσιάστηκε με το αεροπλάνο, τα σκιουράκια που βλέπαμε στο δρόμο και τις τσουλήθρες στις παιδικές χαρές.

Δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω τη σύγκριση των δύο χωρών. Ωστόσο, δε μπορώ να μη ζηλέψω το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν απλοποιήσει τη ζωή τους στο μέγιστο βαθμό και προβλήματα καθημερινά, που αντιμετωπίζουμε εδώ και αγανακτούμε, εκεί είναι ξεπερασμένα προ πολλού (π.χ. συγκοινωνίες). 

Η κόρη μας ερωτεύτηκε τις παιδικές χαρές. Εγώ πάλι, μεταξύ άλλων, ερωτεύτηκα τα καροτσάκια που χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν με τα ποδήλατα τα παιδιά τους.

 Επίσης μου άρεσε πολύ ο ποταμός `Ιζαρ, εκπληκτική βόλτα για όλους (οικογένειες, ζευγάρια, παρέες), πολύ χαλαρωτική! 

Εξαιρετικό και το μουσείο τεχνολογίας, εκεί μπορεί κανείς να δει τα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου χωρισμένα σε κατηγορίες (αεροπλάνα, σιδηρόδρομος, ναυσιπλοϊα, φωτογραφία, οικιακός εξοπλισμός κ.α). Το αποκορύφωμα ήταν ότι στο υπόγειο του μουσείου, είχε χώρο ειδικά διαμορφωμένο για τα παιδιά, όπου μπορούσαν να παίξουν με μουσικά όργανα, να πειραματισούν με το φως, τις σκιές, το νερό, να ασχοληθούν με υπολογιστές (για μεγαλύτερα παιδάκια) ή να κάνουν κατασκευές με Lego.

Ο Ζωολογικός τους Κήπος απέραντος και καταπράσινος. Περπατούσαμε 4 ώρες για να τον δούμε όλο και ευτυχώς που μπορούσαμε να πάρουμε καροτσάκι (ένα ξύλινο κουτί στην πραγματικότητα) και μεταφέραμε το παιδί, το οποίο ούτως ή άλλως στο τέλος ήταν ένα πτώμα.

Τέλος, πήγαμε και στο Νύμφενμπουργκ, το παλάτι του Λουδοβίκου Β' , του αδελφού του `Οθωνα. Κι εκεί μια ατελείωτη καταπράσινη έκταση, με πολλές λίμνες και διάφορα οικήματα που χρησιμοποιούσε ο βασιλιάς και η ακολουθία του.

Ευτυχώς για 'μας, είχε καλό καιρό, με εξαίρεση το Σάββατο που έβρεχε σχεδόν όλη μέρα. Το Μόναχο μας άρεσε πολύ και η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν οι άνθρωποι εκεί, είναι κάτι που θα έπρεπε να βιώνουν όλοι. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να ξαναπάμε και να έχουμε και τη μπέμπα μαζί μας.

Το Μόναχο από ψηλά

Ποδήλατα παντού

Η πιο παλιά και πιο μεγάλη σε έκταση μπυραρία

Φράουενκίρχε: Ο Καθεδρικός Ναός της Παναγίας, με τους δύο πύργους που φθάνουν περίπου τα 100 μέτρα. Ειδικός νόμος απαγορεύει να χτιστεί οποιοδήποτε κτίριο, που να ξεπερνά σε ύψος τους πύργους

`Αποψη της πόλης του Μονάχου

Το Δημαρχείο

Λουλούδια στην αγορά, σε υπαίθρια σταντ

Οι κήποι του Νύμφενμπουργκ

Μία από τις λίμνες στο παλάτι

Το Νύμφενμπουργκ

Ο ποταμός `Ιζαρ

 

Από το μουσείο τεχνολογίας: Αναπαράσταση τυπογραφείου

Από το μουσείο τεχνολογίας: Οικιακός Εξοπλισμός της δεκαετίας του 50

  

Από το μουσείο Τεχνολογίας: Το αεροπλάνο των αδελφών Wright

 

Από το μουσείο Τεχνολογίας: Αναπαράσταση του εσωτερικού ενός πλοίου (τραπεζαρία και κρεβάτια)

Τα καροτσάκια που προσαρμόζονται στο ποδήλατο ή οδηγούνται και ανεξάρτητα

Αυτό το πράσινο δίχτυ καλύπτει τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια που αφήνουν τα παιδάκια, που μένουν στα γύρω σπίτια και τα βρίσκουν την επόμενη μέρα για να παίξουν

Η τσουλήθρα στο Ζωολογικό Κήπο είχε ύψος 7-8 μέτρα

Η λεπτομέρεια.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο άντρας μου νοίκιασε δύο ταινίες, για να τις δούμε μέσα στην εβδομάδα. Συνήθως φέρνει μία για μένα (αυτή τη φορά μου έφερε τον πρίγκιπα της παλίρροιας) και μία που αρέσει στον ίδιο. Εδώ να πω ότι σπάνια καθόμαστε να δούμε ταινίες (δύο πιτσιρίκια στο σπίτι, αρά dvd=πολυτέλεια), αλλά εκείνη τη μέρα συνωμότησε το σύμπαν.

Η ταινία λοιπόν που έφερε ο Χρήστος, ήταν μία ασπρόμαυρη με τη Jean Moreau: "Ασανσέρ για δολοφόνους". Μου άρεσε πολύ, δεν την είχα ξαναδεί. Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Γαλλία της δεκαετίας του '50. Η Jean Moreau(Florence Carala) και ο εραστής της(Julien Tavernier), εργαζόμενος στην εταιρεία του άντρα της, σχεδιάζουν τη δολοφονία του συζύγου της, έτσι ώστε να μοιάζει με αυτοκτονία. Είναι ένα τέλειο έγκλημα, αλλά όταν ο Tavernier, αναγκάζεται να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος για να εξαφανίσει τα ίχνη που άφησε, κλείνεται στο ασανσέρ. Στη συνέχεια δύο νέοι κλέβουν το αυτοκίνητό του και αφού περνούν τη νύχτα τους σε ένα ξενοδοχείο (έχοντας χρησιμοποιήσει το όνομά του), πραγματοποιούν φόνο με το όπλο του. Τελικά το κουβάρι ξεμπλέκει χάρη σε μία φωτογραφική μηχανή (η λεπτομέρεια που λέγαμε).

Προσωπικά, η ταινία με κέρδισε με την απλότητά της. Ούτε περίτεχνα κοστούμια ( η πρωταγωνίστρια εμφανίζεται με διαφορετικό ρούχο μόνο προς το τέλος της ταινίας) ούτε υπόθεση τραβηγμένη από τα μαλλιά, ενώ η αγωνία συνεχώς κορυφώνεται!

Η αλήθεια είναι ότι ο άντρας μου ξέρει να διαλέγει ταινίες, καθώς υπήρξε ανέκαθεν λάτρης του κινηματογράφου. `Ετσι μαζί του έμαθα να βλέπω κι εγώ ωραίες ταινίες και όχι μόνο αυτές τις εμπορικές που μας σερβίρουν κατά καιρούς.