Αγένεια

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου με μία λέξη θα έλεγα ότι είμαι ανεκτική. Είμαι διατεθιμένη να καταλάβω γιατί κάποιος φέρθηκε με τον άλφα ή το βήτα τρόπο, ακόμα και να δεχτώ ότι αυτός έτσι είναι και δεν αλλάζει χαρακτήρα. `Ομως υπάρχει ένα πράγμα που δε μπορώ να το κατανοήσω ούτε να το παραβλέψω και με φέρνει στα όριά μου: η αγένεια.

Τις προάλλες είχαμε μπει σ' ένα κατάστημα ρούχων, με το μωρό στο καροτσάκι. Μόλις μας είδε μία κυρία, που βρισκόταν εκεί με τον άνδρα της, έκανε έναν μορφασμό όλο αγανάκτηση και λέει στο σύζυγο δήθεν χαμηλόφωνα:"`Ελα πάμε να φύγουμε από  'δω, μα καλά γιατί φέρνουν καροτσάκια σε τέτοια μέρη;" Συγγνώμη που σας ενοχλήσαμε αλλά δεν είδα πουθενά πινακίδα απαγορεύονται τα τροχοφόρα. `Αλλωστε σε εμπορικό κέντρο κυκλοφορούμε, το οποίο έχει καταστήματα, όχι παιδικές χαρές και δε μπήκαμε με οδοστρωτήρα, αλλά με ένα καροτσάκι, το οποίο, σημειωτέον, δεν έχει καθόλου όγκο.

Εχθές το απόγευμα πάλι πήγαμε στο super market. Είχα βάλει τη μπέμπα στο μάρσιπο. Ξαφνικά το λουκουμάκι άρχισε να κλαίει, εκεί που ήταν ήρεμη και χαμογελούσε, πάτησε ένα κλάμα γοερό. Η αλήθεια είναι ότι έκλαιγε δυνατά, αλλά όχι παρατεταμένα. Πατούσε μία τσιρίδα, ηρεμούσε και μετά από λίγο πάλι, όλο αυτό κράτησε πέντε λεπτά και μετά την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Περιττό να πω ότι οι μισοί πελάτες μας κοιτούσαν με βλέμμα του στυλ: "Αυτό το γκρινιάρικο κάντε το να σωπάσει, δεν έχουμε την όρεξη σας". Και πάλι συγγνώμη που σας ενοχλήσαμε, αλλά δεν ήξερα ότι η μπέμπα είχε προγραμματίσει παράσταση και το σιγαστήρα τον ξέχασα στο σπίτι.

Πραγματικά αυτές τις συμπεριφορές δε μπορώ να τις χωνέψω με τίποτα. Από πότε τα μωρά, τα καρότσια και ο συνδυασμός τους ενοχλούν; Μήπως οι μαμάδες να κλειδωθούμε στο σπίτι μέχρι τα παιδιά μας να πάνε σχολείο (τουλάχιστον); Αυτοί οι άνθρωποι που δυσανασχετούν στη θέα ενός μωρού που κλαίει ή ενός καροτσιού, δεν έχουν δικά τους παιδιά; Εντάξει, μπορεί κάποιοι να έχουν θέμα με τα μωρά και ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά λίγη ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ολόκληρη κουρτίνα βγήκε, αλλά εκνευρίστηκα πάλι που τα θυμήθηκα.

`Εγινε έξι μηνών!!!

Σήμερα το μικρό μου κοριτσάκι έχει γενέθλια, συμπλήρωσε μισό χρόνο ζωής. `Εχει γίνει πια ολόκληρο παιδάκι, φούσκωσαν τα μπουτάκια μας και τα μαγουλάκια μας και τώρα πια δε φοράμε μόνο φορμάκια, βάζουμε και τα φουστανάκια μας και τις φόρμες μας με παπουτσάκια αθλητικά και όπου πηγαίνουμε όλοι της μιλούν και χαζεύουν με τα ματάκια της.

Εκείνη είναι πολύ χαρούμενη όταν πάει βόλτα, γελάει σε όλο τον κόσμο κυριολεκτικά, αλλά η μεγάλη της αδυναμία είναι η αδερφή της. `Οταν είναι στο οπτικό της πεδίο κάνει τα πάντα για να μην τη χάσει από τα μάτια της, προσπαθεί να σηκωθεί, και βγάζει τις δικές της φωνούλες για να την καλέσει κοντά της. Η μεγάλη πάλι όταν βλέπει αυτή τη συμπεριφορά φουσκώνει σαν παγόνι και λέει:"Εμένα θέλει η μπέμπα!"

Το μωρό μας αρχίζει και μεγαλώνει και αυτό το αποδεικνύουν και τα δύο δοντάκια που έσκασαν μαζί. Χθες στη μηνιαία επίσκεψη στην παιδίατρο για το εμβόλιο μας είπε ότι η μικρή έβγαλε τα πρώτα δύο κάτω δόντια. Αρχικά σάστισα. Το παιδί μου βγάζει δόντια κι εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι; Νόμιζα ότι θα τα έβγαζε πιο αργά, όπως η μεγάλη μας κόρη, αλλά το λουκουμάκι είχε άλλα σχέδια. 

Τώρα κοιμάται στο καροτσάκι της,αφού επιστρέψαμε από τη βόλτα μας στις κούνιες της περιοχής μας. Κοιμάται και είναι τόσο ήρεμη κι εγώ σκέφτομαι ότι πέρυσι τέτοιον καιρό περίμενα τα αποτελέσματα των ειδικών εξετάσεων για να δω αν το μωρό μου είναι καλά και μαζί με τα καλά νέα, έμαθα ότι περιμένω κοριτσάκι. Μου το χρωστούσε μάλλον ο Θεός.

Ξαναέγινα παιδί

Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα, στην Παιδική Βιβλιοθήκη του Εθνικού Κήπου δύο παραμυθάδες καλωσορίζουν τον καινούργιο μήνα με παραμύθια. Η κόρη μου, τους τελευταίους πέντε μήνες δεν έχει χάσει ούτε ένα Σάββατο. Ωστόσο, δεν είχε τύχει να πάμε μαζί, γιατί δεν ήταν εύκολο να αφήσω το μωρό. Αυτό το Σάββατο όμως, αφού κανονίσαμε την παραμονή της μπέμπας στη γιαγιά, ξεκινήσαμε μάνα και κόρη για τον Εθνικό Κήπο.

Ο συγκεκριμένος χώρος (καθώς και το Πεδίον του `Αρεως) ήταν οι δικοί μας προορισμοί για παιχνίδι και βόλτα, όταν ήμασταν παιδιά. Είχα πολλά χρόνια να περπατήσω στα καταπράσινα δρομάκια, να δω τη λιμνούλα και τα εναπομείναντα (δυστυχώς) ζωάκια στο ζωολογικό κήπο. Είχα τόσα και ίσως περισσότερα χρόνια να ξαναμπώ στην Παιδική Βιβλιοθήκη. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα.  Γέμισαν τα μάτια μας χρώματα, περπατήσαμε, ταϊσαμε τα παπάκια και χαρήκαμε τον ήλιο. Η μικρή μου ευχαριστήθηκε πολύ με τα παραμυθάκια, αλλά κουράστηκε στην επιστροφή.

Για 'μένα ήταν πολύ συγκινητικό, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια και επειδή ο μπαμπάς και η μπέμπα δε μπόρεσαν να μας συνοδεύσουν αυτό το μήνα, γεμίσαμε τη φωτογραφική μηχανή με εικόνες. Υποσχέθηκα στην κόρη μου (και στον εαυτό μου) τον επόμενο μήνα να ξαναπάμε οικογενειακώς αυτή τη φορά.

Καλό Μήνα

Πρώτη μέρα, του πρώτου μήνα της `Ανοιξης. Επιτέλους να φεύγει ο χειμώνας γιατί νομίζω πως θ' αρχίσω να σαπίζω στο τέλος με τόση κακοκαιρία.  

`Εβαλα στις κόρες μου το βραχιολάκι του Μάρτη. Η μεγάλη με ρώτησε γιατί το φοράει και της εξήγησα το έθιμο. Μάλλον της άρεσε και μου είπε πως αν δε φοράνε βραχιολάκια τα άλλα παιδάκια στο σχολείο, θα τους τα φτιάξει εκείνη και θα τους τα χαρίσει.

`Εχει μεγαλώσει πολύ το παιδάκι μου και κάθε μέρα το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο. Βέβαια δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, οπότε και γεννήθηκε η μπέμπα μας. `Οταν επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και μπήκαμε στους κανονικούς μας ρυθμούς, ξαφνικά  σα να ξύπνησα από λήθαργο. Το μωρό μου είχε δώσει τη θέση του σε άλλο μωρό και αυτό είχε γίνει σωστό κοριτσάκι. 

Από τότε και κάθε μέρα και μία έκπληξη!! Πόσες να μας περιμένουν ακόμα;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!!