Κάθε πρωί κάνω την ίδια διαδρομή, πρώτα στο Δημοτικό ν' αφήσω τη μεγάλη, μετά στον Παιδικό ν' αφήσω τη μικρή και μετά Αττική Οδό για να φθάσω στη δουλειά. Χθες η γιορτή του σχολείου της μεγάλης μου κόρης άρχιζε 08:30, οπότε το δρομολόγιο τροποποιήθηκε. Πήγαμε πρώτα στον Παιδικό και αυτό ήταν αρκετό για ν' αρχίσουν τα κλάματα. Η μικρή πίστεψε ότι η αδελφή της δε θα πάει στο σχολείο και πιθανόν θα την πήγαινα κάπου βόλτα και δεν ήθελε με τίποτα να μπει στο κτίριο. Αφού κατάφερα να την πείσω ότι και η αδελφή της θα πήγαινε στο σχολείο και εγώ στη δουλειά, ανοίγουμε την πόρτα και μας υποδέχεται η διευθύντρια, η οποία κατάλαβε αμέσως ότι τα πνεύματα είναι αναστατωμένα. `Εκανε μια προσπάθεια να την αγκαλιάσει, αλλά η μικρή κόλλησε επάνω μου, τότε ήταν που ανέλαβε η μεγάλη.
"Λοιπόν, αυτό το σχολείο είναι φανταστικό", της λέει "κοίταξε πόσα χρώματα και τί όμορφες ζωγραφιές" και συνεχίζει "όλ' αυτά τα υπέροχα μικρά καρεκλάκια και τα τραπεζάκια, σα να είμαστε στο σπίτι των εφτά νάνων δεν είναι;".
`Οσο παρέθετε τα επιχειρήματά της, προχωρούσε προς την αίθουσα της μικρής και το μικρό λουκουμάκι ακολουθούσε. "Ααα, τί μεγάλη που είναι αυτή η τάξη, και γεμάτη παιχνίδια ( πράγματι η τάξη της είναι τεράστια και την έχουν χωρίσει στα δύο, όπου στη μία μεριά έχουν πλαστικά αλογάκια και τσουλήθρες και στην άλλη ο κυρίως χώρος με τα τραπεζάκια και τα υπόλοιπα παιχνίδια), πολύ θα ήθελα κι εγώ να πήγαινα σε ένα τέτοιο σχολείο".
Η μικρή μπήκε στην αίθουσα, γύρισε μας κοίταξε και είπε: "Να πεις στη δασκάλα σου να σας φτιάξει κι εσάς μια τέτοια τάξη".
"Εντάξει πήγαινε τώρα και θα έρθει η γιαγιά σήμερα να σε πάρει νωρίς" της είπε και στράφηκε προς εμένα, με έπιασε από το χέρι και είπε: "Αυτό γίνεται κάθε πρωί; Πολύ κουραστικό. "
`Ηθελα να βάλω τα γέλια και με αυτό που είπε και με το ύφος της όσο είχε αναλάβει τη μικρή και με τη μικρή που την παρακολουθούσε σαν πιστός ακόλουθος.
Ηθικό Δίδαγμα μετά την πρωινή μας ιστοριούλα: Το παν είναι να έχεις τα σωστά επιχειρήματα....
