Σ' ένα μήνα από σήμερα...

Σε ένα μήνα τελειώνει η άδεια εξαμήνου που είχα πάρει από τον ΟΑΕΔ λόγω της μπεμπούλας. `Οσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο δυσκολεύομαι να δεχτώ την πραγματικότητα που έρχεται. Δε θέλω να επιστρέψω στη δουλειά για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί έχω συνηθίσει μία άλλη καθημερινότητα, που με γεμίζει και κυρίως με ευχαριστεί. 

Δε θα πω ότι δεν κουράζομαι ποτέ ή ότι όλη μέρα είμαι μέσα στο κέφι και την ενεργητικότητα. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι θα πέσω κάτω από την κούραση και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι τα παιδιά έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Ωστόσο, η καθημερινότητά μου, έτσι όπως είναι, με ηρεμεί και χαίρομαι που μπορώ να είμαι μαζί τους. 

Μπορεί βέβαια και να φταίει το γεγονός ότι δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε "γυναίκα καριέρας" ή ότι το αντικείμενο της δουλειάς μου ουδεμία σχέση έχει με το αντικείμενο των σπουδών μου. Αν ήμουν στην απέναντι πλευρά, μπορεί να τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα.

Μέσα σε όλα αυτά, έχω και την ξαδέλφη μου που μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Σε σχετική κουβέντα που κάναμε τη Δευτέρα που λέει το εξής:"`Εχεις συνειδητοποιήσει ότι επιστρέφεις στη δουλειά, την εποχή που αρχίζουν οι άδειες για όλο τον κόσμο;" 

Αντί λοιπόν να είμαι σ' ένα μέρος, όπως αυτό της φωτογραφίας, θα δουλεύω και θα βλέπω τα παιδιά μου το Σαββατοκύριακο. 

Ωραίο που θα είναι το φετινό καλοκαίρι...!!!

Ο ψεύτης βοσκός

Αυτό είναι από τα αγαπημένα παραμύθια της κόρης μου. Είναι ένας από τους γνωστούς μύθους του Αισώπου, όπου στο τέλος ο μικρός βοσκός καταφέρνει να χάσει τα πρόβατά του, αφού τα τρώει ο λύκος.

"Γιατί οι συγχωριανοί του μικρού βοσκού, δεν τρέχουν να τον βοηθήσουν όταν εκείνος τους φωνάζει να τον σώσουν, αγάπη μου;"

"Γιατί μαμά, ο βοσκός είχε πει πολλές φορές ψέματα, ότι έρχεται ο λύκος και του τρώει τα πρόβατα"

"Αν ο βοσκός δεν τους είχε ξεγελάσει τις προηγούμενες φορές, οι συγχωριανοί του θα τον είχαν πιστέψει και θα έτρεχαν να τον βοηθήσουν. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα;".

Η απάντηση είναι πάντα "ναι", αλλά το ψέμα, ψέμα. Τον τελευταίο καιρό, λέει όλο και πιο συχνά ψέματα και κατασκευάζει ιστορίες από το πουθενά. Τις προάλλες, είχε δει σε dvd τα σκυλάκια της Δαλματίας και μόλις τελείωσε μου ζήτησε να δει κι άλλο. Δεν την άφησα και άρχισε η σχετική γκρίνια. Το απόγευμα που ήρθε ο μπαμπάς της και ενώ εγώ ήμουν στο δωμάτιο και άλλαζα τη μπέμπα, την ακούω να λέει:" Μπαμπά θα μου βάλεις να δω ένα dvd; Σήμερα δεν είδα κανένα.". Φυσικά, μπήκα στη μέση και αναγκάστηκε να πει την αλήθεια.

Ξέρω ότι σ' αυτή την ηλικία λένε ψέματα και φτιάχνουν σενάρια που θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες. Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι το ίδιο ψέμα, όσο το γεγονός ότι αντιλαμβάνεται πως το να πει ψέματα θα εξυπηρετήσει το σκοπό της. Κάθε φορά τις εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να λέει ψέματα και κάθε φορά δείχνει να καταλαβαίνει ...μέχρι την επόμενη φορά που θα έχουμε πάλι τα ίδια.

Δεν ξέρω αν το χειριζόμαστε σωστά, αλλά ελπίζω ότι μεγαλώνοντας θα καταλάβει πραγματικά πόσο σημαντικό είναι να λέει την αλήθεια, ακόμα κι αν θα έχει συνέπειες για την ίδια.

Πάσχα στο μεγάλο χωριό.

Φέτος το Πάσχα μείναμε στην Αθήνα. `Ηταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα για πολλούς λόγους. Η μία μου αδερφή μένει πια μόνιμα στη Γερμανία κι έτσι φέτος δεν ήταν μαζί μας. Επίσης, ήταν η πρώτη φορά που έκανα Πάσχα χωρίς τους γονείς μου, αφού βρέθηκαν στην Κέρκυρα, καλεσμένοι των πεθερικών της άλλης μου αδερφής, της μικρής. Βέβαια η πρόσκληση ίσχυε και για 'μας, αλλά με το μωρό δεν μπορούσαμε να κάνουμε τόσο μακρινό ταξίδι, γιατί και οι μέρες που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν λίγες.

`Ετσι μείναμε στο σπιτάκι μας και περάσαμε πολύ όμορφα. Χθες κάναμε μια ωραία βόλτα με τα πόδια και το βράδυ ο  μπαμπάς πήρε την κορούλα του αγκαλιά και πήγαν στην εκκλησία για δέκα ολόκληρα λεπτά. Τόσο άντεξε το παιδάκι μας το θόρυβο από τα μπαμ μπουμ των κροτίδων. Το πρωί ξυπνήσαμε όλοι μαζί με το σύνθημα της μπέμπας και άρχισε το τρέξιμο. Να φτιάξω φρουτόκρεμα για το μωρό, να πιεί γάλα η μεγάλη, να μαγειρέψω και να ετοιμάσω και ένα αβγό για τη μεγάλη, ε, να μη φτιάξω κι ένα καφεδάκι για 'μας; (αχ μάνα που είσαι;)

 Με τούτα και με 'κείνα ήρθε το μεσημέρι, να στρώσουμε τραπέζι, να καθίσουμε να φάμε και εκείνη την ώρα να ξυπνήσει και το μωρό. Τώρα λοιπόν ή έπρεπε να φάω σαν τα φίδια που καταπίνουν την τροφή τους αμάσητη ή να ταϊσω τη μπέμπα και να φάω, όταν οι άλλοι θα είναι στο γλυκό. Προτίμησα τη δεύτερη επιλογή και αφού τελείωσε και το μεσημεριανό, ο άντρας μου έπλυνε τα πιάτα κι εγώ κάθισα στο μπαλκόνι και διάβασα με τη μεγάλη μου κόρη τους άθλους του Ηρακλή. Τώρα νύχτωσε για τα καλά, η μπεμπούλα αποκοιμήθηκε, ενώ μπαμπάς και κόρη παρακολουθούν ντοκιμαντέρ με ζώα στην τηλεόραση. 

Η Αθήνα είναι άδεια, μπορεί να είμαστε και οι μοναδικοί που μείναμε πίσω. Τα χωριά ξαναγέμισαν κόσμο και φασαρία και τελικά με τόση ησυχία που επικρατεί εδώ, μοιάζει σα να είμαστε εμείς στο χωριό ....  στο μεγάλο χωριό.

Πίνοντας καφέ με τη Χιονάτη και τη Σταχτοπούτα!

Σάββατο πρωί, 7:30. Σηκώθηκα από το κρεββάτι και πήγα να ρίξω μια ματιά στο δωμάτιο των κοριτσιών. Κοιμούνται και οι δύο του καλού καιρού, το ίδιο και ο μπαμπάς μας, απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Σκέφτομαι να αδράξω την ευκαιρία και να πιω τον καφέ μου με ηρεμία.Φτιάχνω έναν ωραίο και αχνιστό καφέ και μπαίνω στο σαλόνι...(έτσι νόμιζα), μέγα λάθος, στη λωρίδα της Γάζας βρίσκομαι. 

Το σαλόνι είναι βομβαρδισμένο τοπίο, μαρκαδόροι αραδιασμένοι πάνω στο τραπεζάκι μαζί με δύο μπλοκ ζωγραφικής, στους καναπέδες έχουν κάνει κατάληψη ΟΛΑ τα αρκουδάκια, σκυλάκια, γατάκια και ό,τι άλλο κυκλοφορεί σε λούτρινο και κοσμεί τη συλλογή μας, πίσω από τα μαξιλάρια του καναπέ είναι κρυμμένα δύο σκυλάκια δαλματίας "για να μην τα βρει ο κλέπτης και τα πάρει" (όπως γίνεται στην ταινία). Κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού είναι ο υπολογιστής με τις πριγκίπισσες, που ζήτησε φέτος για δώρο από τον `Αγιο Βασίλη και δίπλα οι κατσαρόλες και τα ψεύτικα λαχανικά που έχει για να μαγειρεύει. Στην πολυθρόνα έχουν βρει τη θέση τους οι πριγκίπισσες, τις έχει βάλει να κάθονται κυκλικά όπως τα παιδάκια που κάνουν κύκλο γύρω από τη γιαγιά για να ξεκινήσει το παραμύθι.

Δεν ξέρω πότε πρόλαβε και έφερε όλα αυτά τα παιχνίδια στο σαλόνι. Τί στην ευχή κάναμε ο πατέρας της κι εγώ χθες, σε άλλο σπίτι ήμασταν; Μετά την πρώτη σκέψη ν' αρχίσω να τακτοποιώ, βολεύτηκα δίπλα στις πριγκίπισσες και είπα να μην τις κακοκαρδίσω, άρχισα το παραμύθι:"Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν τόπο μακρινό, ζούσαν δυο βασιλοπούλες όμορφες και ατακτούλες". 

Δεν πρόλαβα να πω παρακάτω, γιατί μια φωνούλα με διέκοψε:"Μαμά που είσαι, έλα εδώωω". Περιττό να πω ότι δεν ήπια τελικά ούτε μία γουλιά καφέ,γιατί μετά από αυτή τη φωνούλα, όλα πήραν το δρόμο τους και η καθημερινότητά μας ξεκίνησε.