Σάββατο πρωί, 7:30. Σηκώθηκα από το κρεββάτι και πήγα να ρίξω μια ματιά στο δωμάτιο των κοριτσιών. Κοιμούνται και οι δύο του καλού καιρού, το ίδιο και ο μπαμπάς μας, απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Σκέφτομαι να αδράξω την ευκαιρία και να πιω τον καφέ μου με ηρεμία.Φτιάχνω έναν ωραίο και αχνιστό καφέ και μπαίνω στο σαλόνι...(έτσι νόμιζα), μέγα λάθος, στη λωρίδα της Γάζας βρίσκομαι.
Το σαλόνι είναι βομβαρδισμένο τοπίο, μαρκαδόροι αραδιασμένοι πάνω στο τραπεζάκι μαζί με δύο μπλοκ ζωγραφικής, στους καναπέδες έχουν κάνει κατάληψη ΟΛΑ τα αρκουδάκια, σκυλάκια, γατάκια και ό,τι άλλο κυκλοφορεί σε λούτρινο και κοσμεί τη συλλογή μας, πίσω από τα μαξιλάρια του καναπέ είναι κρυμμένα δύο σκυλάκια δαλματίας "για να μην τα βρει ο κλέπτης και τα πάρει" (όπως γίνεται στην ταινία). Κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού είναι ο υπολογιστής με τις πριγκίπισσες, που ζήτησε φέτος για δώρο από τον `Αγιο Βασίλη και δίπλα οι κατσαρόλες και τα ψεύτικα λαχανικά που έχει για να μαγειρεύει. Στην πολυθρόνα έχουν βρει τη θέση τους οι πριγκίπισσες, τις έχει βάλει να κάθονται κυκλικά όπως τα παιδάκια που κάνουν κύκλο γύρω από τη γιαγιά για να ξεκινήσει το παραμύθι.
Δεν ξέρω πότε πρόλαβε και έφερε όλα αυτά τα παιχνίδια στο σαλόνι. Τί στην ευχή κάναμε ο πατέρας της κι εγώ χθες, σε άλλο σπίτι ήμασταν; Μετά την πρώτη σκέψη ν' αρχίσω να τακτοποιώ, βολεύτηκα δίπλα στις πριγκίπισσες και είπα να μην τις κακοκαρδίσω, άρχισα το παραμύθι:"Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν τόπο μακρινό, ζούσαν δυο βασιλοπούλες όμορφες και ατακτούλες".
Δεν πρόλαβα να πω παρακάτω, γιατί μια φωνούλα με διέκοψε:"Μαμά που είσαι, έλα εδώωω". Περιττό να πω ότι δεν ήπια τελικά ούτε μία γουλιά καφέ,γιατί μετά από αυτή τη φωνούλα, όλα πήραν το δρόμο τους και η καθημερινότητά μας ξεκίνησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου