Χθες το πρωί, στο γυμναστήριο, είχαμε μία συζήτηση με τις μαμάδες και τις υπόλοιπες κυρίες που τα παιδιά τους έδιναν φέτος πανελλήνιες. Η μία κυρία ήταν φιλόλογος σε ιδιωτικό σχολείο, και έλεγε ότι τα θέματα των Αρχαίων Ελληνικών ήταν τόσο δύσκολα, που και η ίδια μόνο με τις λεξιλογικές της σημειώσεις μπόρεσε μετά από μία ώρα να μεταφράσει το άγνωστο κείμενο. Επίσης ανέφερε ότι ο γιος της, που έδινε Μαθηματικά, είχε τόσο δύσκολα θέματα, που προκάλεσαν την αντίδραση και της Μαθηματικής Εταιρείας.
Η δεύτερη κυρία ήταν δασκάλα και το παιδί της φέτος πάει στην Α' Γυμνασίου. `Ελεγε λοιπόν, ότι όλο το χειμώνα ήδη από φέτος, η ζωή τους περιστρεφόταν γύρω από το σχολείο και τα διαγωνίσματα. "Δε μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε πιο δημιουργικά τα Σαββατοκύριακα μας, γιατί πάντα έγραφε" είπε και ένιωσα κάτι να με πλακώνει.
Πραγματικά, παρόλο που ως οικογένεια, ακόμα απέχουμε απ' όλη αυτή τη φρενίτιδα των φροντιστηρίων και των πανελληνίων και των συνεχόμενων εξετάσεων, θυμήθηκα το δικό μου άγχος και των γονιών μου όταν έδινα πανελλήνιες. `Ετσι και οι δικοί μου, δε θυμάμαι να βγαίνουν ούτε για μία βόλτα, κάθονταν και έδιναν κι αυτοί τις δικές τους πανελλήνιες ... γιατί για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι πανελλήνιες και ίσως αυτό να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία, σε καταξιώνουν σ' ένα κοινωνικό σύστημα απολύτως διαβρωμένο και αναξιοκρατικό.
Περνάς ατελείωτες ώρες διαβάσματος, χωρίς να έχεις επαφή με βιβλιοθήκη (!!!) την οποία και συναντάς για πρώτη φορά ως πρωτοετής πια στη σχολή σου. Μαθαίνεις απέξω ημερομηνίες και γεγονότα, τύπους, συνιστώσες και αλγεβρικές εξισώσεις και δεν έχεις κάνει ποτέ ένα πείραμα στο ανύπαρκτο χημείο του σχολείου.
Βρίσκεσαι μετά από πολύ κόπο και έξοδα στο πανεπιστήμιο, νιώθεις ότι έχεις εκπληρώσει τα όνειρά σου και φυσικά και τα όνειρα των γονιών σου (γιατί δε σου φτάνει το δικό σου άγχος, κουβαλάς και το δικό τους) και σου ζητούν να αναλύσεις ένα κείμενο και να τεκμηριώσεις κριτικά μία ερώτηση και αρχίζει το γλέντι. Γιατί εδώ δεν υπάρχουν λύσεις σε βοηθήματα, ούτε παπαγαλίζεις μία απάντηση απέξω και τη γράφεις την άλλη μέρα.
Εν ολίγοις, σου ζητούν να κάνεις κάτι για το οποίο δεν έχεις εκπαιδευτεί, μπαίνεις σε άγνωστα νερά και όλα αυτά μπορεί να σε απαγοητεύσουν, όπως ακριβώς συνέβη και με τα χιλιάδες παιδιά που δεν "έγραψαν" στα Μαθηματικά και στα Αρχαία.
Τόσα χρόνια λοιπόν εκτρέφουμε με όλες μας τις δυνάμεις ένα σύστημα παράλογο. Απίθανα θέματα εξετάσεων, λες και οι μαθητές δεν πρέπει να εξετάζονται στο επίπεδο γνώσεων που τους προσφέρει το σχολείο και στη συνέχεια να ανακαλύπτουν ότι τελικά ήταν απροετοίμαστοι γι' αυτό που τους περιμένει στα αμφιθέατρα.
`Ολ' αυτά τα χρόνια, να αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να γίνει αλλαγή, όχι μόνο στο σύστημα των πανελληνίων, αλλά και στο γενικότερο εκπαιδευτικό σύστημα και όλ' αυτά τα χρόνια, να συντηρούμε μία άρρωστη και ψυχοφθόρα κατάσταση για όλους και κυρίως για τους μαθητές, που τους κάνουμε να πιστεύουν ότι όλη τους η ζωή κρίνεται από μία τρίωρη εξέταση!!!
Αν θέλω οι κόρες μου να σπουδάσουν; Ναι το θέλω ακόμα κι αν πρόκειται να ακολουθήσουν διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό, από αυτό που θα σπουδάσουν και από τώρα προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι το να σπουδάσουν θα πρέπει να είναι ένας στόχος στη ζωή τους. `Ομως θέλω να μορφωθούν πολύπλευρα, να αποκτήσει η σκέψη τους ευελιξία και να μάθουν να ψάχνουν πίσω από τις λέξεις.
Δεν αντέχω άλλο αυτή τη στείρα αναπαραγωγή γνώσεων που καθόλου δεν τροφοδοτεί το πνεύμα και μας στέλνει στα πανεπιστήμια πραγματικά σαν ψάρια έξω από το νερό. `Οπου βέβαια εκεί αναμένουμε να γίνει το θαύμα, το οποίο όμως δε συντελείται, γιατί και η κατάσταση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων στη χώρα μας είναι επιεικώς για γέλια ή για κλάματα (ας διαλέξει ο καθένας ό,τι του ταιριάζει περισσότερο), αλλά εδώ ανοίγουμε άλλο πονεμένο και πολύπαθο κεφάλαιο της Ελληνικής Εκπαίδευσης....
