Χριστουγεννιάτικο Μόναχο

Αρχές Δεκεμβρίου βρεθήκαμε για λίγες μέρες στην αδερφή μου στο Μόναχο. Πήγαμε για να δούμε τη μπέμπα μας, που τώρα πια είναι 5 μηνών και μόλις μας είδε έκανε κάτι γελάκια και χαρές σα να μας είχε ξαναδεί. Ειδικά με την Ιουλία ενθουσιάστηκε, όπως και το παιδάκι μου μαζί της. Η κόρη μας, σα μεγάλη ξαδελφούλα έπαιζε μαζί της, καθόταν συνεχώς δίπλα της και όταν πήγαμε σ' ένα τεράστιο παιχνιδάδικο για να της πάρει δώρο η αδελφή μου για τα Χριστούγεννα, διάλεξε μία κούκλα μωρό, που την ονόμασε Ραφαέλα ( όπως την ξαδελφούλα της).

Είναι η δεύτερη φορά που επισκεπτόμαστε το Μόναχο και για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε πόσο όμορφο είναι. Είδαμε τις περίφημες Χριστουγεννιάτικες αγορές, απολαύσαμε βόλτα με τα ποδήλατα και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες.

Στο Εμπορικό Κέντρο Pepp όπως είναι στολισμένο εξωτερικά. Ο στολισμός εσωτερικά φαίνεται στις παρακάτω φωτογραφίες και ήταν πραγματικά απίστευτος.

Μία μακέτα μιας πόλης που τη διατρέχει σιδηρόδρομος

Ο αγαπημένος Ρούντολφ

Ο εντυπωσιακός στολισμός της οροφής του εμπορικού κέντρου

Από τις πιο όμορφες χριστουγεννιάτικες αγορές, είχε σπιτάκια με αναπαράσταση παραμυθιών

Η κοκκινοσκουφίτσα

Χάνσελ & Γκρέτελ

Η είσοδος στη χριστουγεννιάτικη αγορά στο κέντρο του Μονάχου, μπροστά στο περίφημο Δημαρχείο

Santa Claus is coming to town...

Σ' ένα από τα σπιτάκια έπαιζαν ωραία jazz μουσική

Το Δημαρχείο στολισμένο 

Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από το παιχνιδάδικο, το οποίο ήταν απίθανο. `Ηταν 2όροφο, με όλων των ειδών τα παιχνίδια σε απίστευτη ποικιλία, από λούτρινα και κουκλάκια, μέχρι playmobil, lego,  παζλ, κατασκευές, μηχανοκίνητα και ό,τι μπορεί να επιθυμήσει η καρδιά ενός παιδιού.
Οι μέρες όμως πέρασαν γρήγορα και τώρα περιμένουμε το Μάρτιο που θα έρθουν οικογενειακώς η αδελφή μου για λίγες μέρες. Περάσαμε υπέροχα και ελπίζω η κόρη μας να έχει στις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας αυτό το χριστουγεννιάτικο ταξίδι μας στο όμορφο Μόναχο

Το νηπιαγωγείο μας.

Φέτος λοιπόν η μεγάλη μου πάει στο νηπιαγωγείο και αν αυτή είναι η πρόβα τζενεράλε, πρίν το "μεγάλο σχολείο", τότε έχω βάσιμες υποψίες πως όλα θα εξελιχθούν ομαλά στη σχολική της ζωή. Μετά από ένα μήνα, έχει προσαρμοστεί τελείως, μιλά με ενθουσιασμό για τις δασκάλες της, που είναι και οι δύο εξαιρετικές και το πιο σημαντικό για 'μένα, δεν κλαίει πια, όπως έκανε τα τελευταία δύο χρόνια στον Παιδικό Σταθμό.

Η θητεία της στον Παιδικό δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο μισό χρόνο, από εκεί κι έπειτα όλα έγιναν δύσκολα. Κάθε πρωί έκλαιγε κι εγώ έφευγα με μαύρη καρδιά για τη δουλειά, γιατί ήξερα ότι το παιδί μου για να κλαίει κάτι γίνεται εκεί που το ενοχλεί. Είναι βέβαια από τη φύση της τρομερά ευαίσθητη και αυτό πρέπει να το δουλέψουμε πολύ.

Φέτος όμως, τέλος οι δασκάλες που φωνάζουν και κυρίως τέλος οι ανιαρές και ατελείωτες ώρες του Παιδικού Σταθμού. Εκεί, ειδικά πέρυσι, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ζωγραφίζουν, θα μου πει κανείς και τί άλλο να κάνουν 4 χρονών παιδάκια. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να κάνουν κάτι πιο βιωματικό, όπως φέτος που η δασκάλα τους τους έφερε σταφύλια, τα έλιωσαν με τα χεράκια τους, έβαλαν το απόσταγμα του σταφυλιού σ' ένα μπουκάλι για να γίνει ξύδι και μετά πήγαν στην κουζίνα κι έφτιαξαν μουσταλευριά!!!

Επίσης, στο νήπιο έχουν μία δανειστική βιβλιοθήκη και κάθε Παρασκευή δανείζονται ένα βιβλίο, το οποίο πρέπει μέσα στο Σαββατοκύριακο να το διαβάσουν, να ζωγραφίσουν μία εικόνα που τα εντυπωσίασε περισσότερο και μετά, πάντα με τη βοήθεια των γονιών, να γράψουν τον τίτλο του βιβλίου, ποιός τους το διάβασε και την ημερομηνία. `Ετσι τα παιδιά μαθαίνουν ν' αγαπούν τα βιβλία, εξοικειώνονται με τα γράμματα και οι γονείς, πράγμα εξίσου σημαντικό, με αυτό τον τρόπο, συμμετέχουν στη μαθησιακή διαδικασία των παιδιών τους.

Σε λίγες μέρες, θα πάνε και την πρώτη τους εκδρομή, στο Μουσείο της Παλιάς Βουλής και ανυπομονώ να δω με τί εντυπώσεις θα γυρίσει πίσω.

Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν να αγαπάς τη δουλειά σου και τα παιδιά, να έχεις φαντασία και πολλή υπομονή. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να έχεις να διαχειριστείς 20 παιδιά, με διαφορετικά βιώματα και από διαφορετικά οικογενειακά περιβάλλοντα, αλλά πρέπει να το κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αυτή ίσως να είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές που υπάρχουν... γι' αυτό κάποτε την έλεγαν λειτούργημα.

http://www.pinterest.com/pin/361062095096045097/

Σήμερα που γίνεσαι πέντε ...

http://catchmyparty.com/photos/1366398

Σήμερα που γίνεσαι πέντε, θέλω να σου ευχηθώ να έχεις υγεία, τύχη και να είσαι πάντα χαρούμενη.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθω μεγάλη συγκίνηση και όσο περνούν τα χρόνια το συναίσθημα αυτό μεγαλώνει, όπως μεγαλώνει και η αγάπη μου για 'σένα. 

`Ηθελα να σου γράψω πολλά απόψε, με την ελπίδα κάποτε να τα διαβάσεις, αλλά δεν έχει νόημα γιατί οι λέξεις δε μου φτάνουν και γιατί είσαι πολύ μικρή ακόμα για αν καταλάβεις κάτι που μόνο μια μάνα θα καταλάβαινε...εκείνη η μέρα ήταν η μία, από τις δύο πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.

Χρόνια Πολλά καρδούλα μου!!

`Εγινε δύο χρονών !!!

http://www.pinterest.com/pin/222154194088790221/

Αυτή τη στιγμή κοιμάται, ύστερα από μια κουραστική μέρα. Σήμερα έγινε δύο χρονών και έσβησε τα κεράκια της περίπου πέντε φορές. " `Ελα μαμά ... πάλι" έλεγε συνέχεια και έδειχνε τον αναπτήρα, ζητώντας ν' ανάψω ξανά τα δύο κεράκια στην τούρτα της, ενώ χτυπούσε χαρούμενη παλαμάκια. 

Είναι πανέξυπνη, απαιτητική και εξαιρετικά ζωηρή. Δε δέχεται το όχι σαν απάντηση και δεν παραδίδεται ποτέ αμαχητί. Για εκείνη όλα επιτρέπονται και η περιέργειά της δε γνωρίζει όρια. Είναι και πολύ τρυφερή και ευαίσθητη και με το δικό της μοναδικό τρόπο έχει κλέψει την παράσταση, όσο για την πιο συγκινητική στιγμή της ημέρας ήταν το πρωί, όταν ξύπνησαν και οι δύο και η μεγάλη την αγκάλιασε της έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και της είπε: "Αυτό είναι από 'μένα για τα γενέθλιά σου".

Πέρασαν λοιπόν δύο χρόνια και ανυπομονώ για τα υπόλοιπα που έρχονται...

Κουπεπέ...

Πριν ενάμιση μήνα γέννησε η αδερφή μου ένα πολύ πολύ όμορφο κοριτσάκι (και αυτό το γράφω εντελώς αντικειμενικά, είναι το τρίτο πιο όμορφο μωρό που έχω δει). Δυστυχώς προς το παρόν μπορούμε να τη δούμε μόνο μέσω skype, αλλά οι δικές μου έχουν ενθουσιαστεί με την ξαδερφούλα τους. Η μικρή αγκαλιάζει την οθόνη και της φωνάζει "φούλα μου, μωλό μου", η μεγάλη είναι πιο σοβαρή και περιορίζεται σε φιλιά πεταχτά μέσω οθόνης.

Χθες λοιπόν το απόγευμα κάποια στιγμή κι ενώ μιλούσαμε μέσω skype, η μπέμπα ξύπνησε και έκλαψε, πήγε η αδερφή μου την πήρε αγκαλιά και την έφερε κοντά στον υπολογιστή να τη δούμε. Λέω στη δική μου τη μικρή "Στείλε ένα φιλάκι στην ξαδερφούλα σου και πες της να μην κλαίει" κι εκείνη πάει κοντά στην οθόνη, σηκώνει το χεράκι της και της λέει: " Κουπεπέ-κουπεπέ". Μας έκανε όλους να γελάσουμε πολύ και μας ξάφνιασε με τον αυθορμητισμό της, αλλά και με το γεγονός ότι κατάλαβε τι έπρεπε να πει. 
Αύριο κλείνει τα δύο και φυσικά δε μπορώ να μην αναρωτηθώ το γνωστό και χιλιοειπωμένο: "Μα πότε πέρασαν κιόλας δύο χρόνια;"

Τα καλύτερα έρχονται...(σε δεκαπέντε μέρες)

Τα κορίτσια μου επέστρεψαν από τις φετινές μίνι διακοπές τους. Ο μπαμπάς μας έχει άδεια τώρα και είναι όλη μέρα μαζί τους. Γέμισε ξανά το σπίτι μας φωνές και γέλια και μικρά πατουσάκια που τρέχουν από 'δω κι από 'κει. Η αλήθεια είναι ότι τους πήρε λίγες μέρες να προσαρμοστούν ξανά στο διαμέρισμα, ειδικά της μικρής, εε.. δεν είναι και λίγο πράγμα από την αυλή και την ελευθερία του χωριού να περιορίσουν την ενεργητικότητά τους σε τέσσερις τοίχους.

Τις κοιτάζω και δεν τις χορταίνω, έχουν μεγαλώσει πολύ, έχουν ψηλώσει, τα μαλλάκια τους μάκρυναν και η μεγάλη περισσότερο, έχει γίνει σοκολατένια, γιατί έκαναν και καμιά εικοσαριά μπάνια.

Καθώς τις χαζεύω έτσι, πολλές φορές νιώθω σαν το φωτογράφο που έχει την καλύτερη θέση για να τραβήξει τις πιο υπέροχες φωτογραφίες σ' ένα σπουδαίο γεγονός και δεν ξέρει από που ν' αρχίσει ή εξίσου αγχωτικό, δεν ξέρει αν θα προλάβει να απαθανατίσει όλες τις στιγμές...

`Εχω πολλές τύψεις για τις ώρες που χάνω μακριά τους και ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες να πάρω κι εγώ την άδειά μου και να είμαι μαζί τους όλη μέρα, κάθε μέρα...

Κορίτσια μου, τα καλύτερα έρχονται !!!

Όταν τα κορίτσια λείπουν...

`Οταν τα κορίτσια μου λείπουν από το σπίτι, αυτό μοιάζει τόσο άδειο, που δε θέλω να κάθομαι μέσα καθόλου. `Ολο και βρίσκω κάποια δικαιολογία για να βγω έξω, ακόμα και όταν έχω μια κουραστική μέρα στη δουλειά. 

Ωστόσο, εκτός από το αίσθημα μοναξιάς που μου δημιουργεί η απουσία τους, έχω πολύ χρόνο να σκεφτώ τη σχέση μας, τα λάθη μου και τι πρέπει να κάνω για να με βοηθήσω και αντίστοιχα να τις βοηθήσω.

Η μεγάλη μου κόρη όσο μεγαλώνει και διαμορφώνει το χαρακτήρα της, με εκπλήσσει ευχάριστα άλλοτε με την ωριμότητά της και άλλοτε με αιφνιδιάζει δυσάρεστα με τις αδικαιολόγητες εκρήξεις θυμού και τότε είναι που η δόλια μάνα αρχίζει να αναρωτιέται :"Τί δεν κάνω σωστά; Γιατί το παιδί μου φέρεται τόσο εγωιστικά;" Τελικά μήπως τα κάνω όλα λάθος;

Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα ούτε θετική ούτε αρνητική. Ξέρω ότι κάνω πολλά λάθη μαζί της, γιατί είναι η πρώτη μου κόρη κι εγώ μαζί της αντιμετωπίζω οποιαδήποτε κατάσταση για πρώτη φορά. Παρόλ' αυτά προβληματίζομαι και όσο προβληματίζομαι τόσο περισσότερο μπερδεύομαι...

Πρίν λίγες μέρες είχα μία συζήτηση με τη μαμά των φιλενάδων της κόρης μου (είναι δύο κοριτσάκια δίδυμα που είναι κολλητές φίλες με τη δικιά μου). Μιλούσαμε λοιπόν και συμφωνούσαμε ότι σήμερα τα παιδιά με τον τρόπο που μεγαλώνουν μπερδεύονται, άλλα λέει η μαμά, ο μπαμπάς εξ ορισμού πιο ελαστικός, άλλα θα κάνει ο παππούς και η γιαγιά ή η κυρία που προσέχει το παιδί. 

Επομένως, δεν υπάρχει μία σειρά και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί ο καθένας από τους εμπλεκόμενους είναι διαφορετικός άνθρωπος. Ακόμα κι αν έχει συμφωνηθεί ένας κοινός τρόπος αντιμετώπισης σε κάποιο αίτημα, (π.χ. θέλει σοκολάτα πριν το φαγητό) κανείς από τους παραπάνω δε θα αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, γιατί ο καθένας έχει διαφορετικό χαρακτήρα. `Ετσι όμως το παιδί μπερδεύεται και γίνεται κακομαθημένο.

Πραγματικά δεν ξέρω με τί τρόπο να τις μεγαλώσω...είναι σωστό να έχουν μία μαμά που δουλεύει, γυρίζει με νεύρα στο σπίτι, έχει ή θα αποκτήσει πολύ σύντομα βεβαρημένο ψυχολογικό  ιστορικό και μονίμως τσακώνεται με τη γιαγιά και τον παππού και τον μπαμπά, γιατί ό, τι κι αν λέει δεν εισακούγεται...

Δεν ξέρω τι πρότυπο μάνας είμαι ή αν είμαι καν πρότυπο για τα παιδιά μου...αλλά για τον εαυτό μου σίγουρα δεν είμαι. Θα ήθελα να μη χάνω στιγμές από την καθημερινότητά τους καθώς μεγαλώνουν, θα ήθελα επίσης να μην έτρεχα σαν τρελή σέρνοντας τις μικρές πίσω μου για να προλάβουμε το μπαλέτο, για παράδειγμα, γιατί τότε η εξωσχολική δραστηριότητα αντί για ευχαρίστηση γίνεται ανάθεμα για όλους. 

Τέλος θα ήθελα να είχα κουράγιο το βράδυ να τις διαβάζω περισσότερα από ένα παραμύθια, αλλά συνήθως κλείνουν τα μάτια μου...

Οι μικρές κυρίες σε διακοπές...

`Ολο το χειμώνα τα κορίτσια μου χόρευαν με αυτό το τραγούδι και τώρα που λείπουν, το ακούω μόνη μου και τις σκέφτομαι...

Ξεκίνησαν οι διακοπές τους για φέτος κι εμείς μείναμε μόνοι πίσω, να ανυπομονούμε για το Σαββατοκύριακο που θα τις δούμε ξανά!!

Δάκρυα αγάπης...

Πρώτο περιστατικό:

Πριν λίγες μέρες, ενώ τελειώσαμε το μπάνιο, την τύλιξα με την πετσέτα της και την πήρα αγκαλιά, για να τη βγάλω από τη μπανιέρα. Τότε λοιπόν ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

-Μαμά, σήκωσέ με ψηλά και πες "πουλάω ένα αρνάκι ποιος το αγοράζει;"

-Δε μπορώ να το κάνω αυτό, γιατί εγώ δε θέλω να σε πουλήσω.

-Αφού αν με πουλήσεις, θα πάρεις λεφτά και θα γίνεις πλούσια.

-`Οσα λεφτά και αν έχω, αν δεν έχω εσένα και την αδελφούλα σου, θα είμαι ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο, χωρίς την οικογένειά μου.

Χθες το βράδυ λοιπόν πήγε στη μαμά μου να μείνει και επειδή εγώ δεν ήθελα να φύγει, με πήρε τηλέφωνο αργότερα για να μου πει καληνύχτα και της έκανα τη θυμωμένη. Της έλεγα ποιο παιδάκι μου είσαι εσύ, εμένα το παιδάκι μου είναι στο σπίτι και τότε μου λέει το εξής, που με άφησε άφωνη: "Εγώ έχω εσένα, το μπαμπά και την αδελφή μου και είμαι πλούσια, δεν είμαι φτωχή".

Δεύτερο περιστατικό:

Αύριο έχουμε τη γιορτή του σχολείου, εδώ και καιρό λοιπόν σιγοτραγουδά στο σπίτι τα τραγουδάκια που μαθαίνουν από τις δασκάλες τους. `Ενα από αυτά, μου αρέσει ιδιαίτερα, το θεωρώ πολύ συγκινητικό και η Ιουλία μου, ξέρει ότι μου αρέσει. Μία μέρα της ζήτησα να μου το τραγουδήσει και όταν τελείωσε μου είπε: "Επειδή σου αρέσει τόσο πολύ, θα το τραγουδήσω μόνο για σένα στη γιορτή μας". 

Τί να πεις σ'ένα τόσο αξιαγάπητο παιδάκι...συνέχεια βουρκώνω.

ΓΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ(μέρος του τραγουδιού)

Γίνε μαζί μου παιδί κι ό,τι σου λείπει

εγώ θα τρέξω παντού, για να το βρω.

Είναι η καρδιά μου ανοιχτή και σου ανήκει.

Αν θες ν' αλλάξουμε απόψε ζωή

Γίνε μαζί μου παιδί...

Ο μικρός μας Τοποτίπ

Εδώ και λίγους μήνες, έχουμε ανακαλύψει μία σειρά βιβλίων που πολύ μας αρέσει να διαβάζουμε. Ακόμα και η μικρή, θέλει να ξαπλώνει στο μεγάλο κρεββάτι και φωνάζει "Τιπ, Τιπ"!

Ο Τοποτίπ λοιπόν, είναι ένα γλυκό ποντικάκι, που έχει όλες τις συνήθειες και ιδιοτροπίες ενός μικρού παιδιού. Λέει ψεματάκια, βαριέται να πλύνει τα δόντια του και άλλα παρόμοια. Είναι γραμμένο σε απλή και κατανοητή για τα παιδιά γλώσσα, παρουσιάζει κάθε φορά το θέμα και καταλήγει τόσο φυσικά στο επιθυμητό αποτέλεσμα, (π.χ. τί μπορεί να συμβεί όταν δεν πλένουμε τα δόντια μας) χωρίς υπερβολές και στείρες συμβουλές. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό, τουλάχιστον για μένα, έχει ωραία εικονογράφηση ... πραγματικά πλημμυρίζουν τα μάτια όμορφες εικόνες και έντονα χρώματα και αυτό είναι ένας λόγος που η μικρή μου έχει αγαπήσει τον Τοποτίπ, μιας κι ακόμα δεν καταλαβαίνει τί ακριβώς διαβάζουμε.

`Ετσι ο Τοποτίπ, έχει γίνει μέλος της οικογένειάς μας και πολλές φορές τον αναφέρουμε σαν παράδειγμα στην καθημερινότητά μας. 

Σήμερα γιορτάζει όλη η γη!!!

Αν και με μία μέρα καθυστέρηση, αφιερώνω το τραγούδι στο κοριτσάκι μου το μεγάλο που χθες γιόρταζε! Επίσης, για να μην αδικώ και το μικρό μου λουκουμάκι, επίσης το τραγούδι και γι' αυτήν που φέτος γιόρτασε για πρώτη φορά τη Δευτέρα του Πάσχα

Η αδελφική αγάπη

Με τις αδελφές μου, είχαμε πάντα μία πολύ καλή σχέση. Μεγαλώσαμε στην Αθήνα της δεκαετίας του '80, παίξαμε στις γειτονιές και έχουμε, στις παιδικές μας αναμνήσεις, ωραία καλοκαίρια με τα ξαδέλφια μας στο χωριό. Μετά ήρθαν τα χρόνια του σχολείου, η καθεμία με τις δικές της κλίσεις και ιδιαιτερότητες και η πρώτη που έφυγε για σπουδές ήμουν εγώ, καθότι μεγαλύτερη. Οι δύο μικρές που έμειναν πίσω δέθηκαν περισσότερο, έβγαιναν πιο πολύ μαζί, είχαν κοινές παρέες και η σχέση τους έγινε πιο ουσιαστική. `Οταν τελείωσα και γύρισα, έφυγε η μικρή για σπουδές. `Ετσι συναντήθηκα με τη μεσαία, η οποία ήταν το σημείο αναφοράς, αφού εκείνη τελείωσε στην Αθήνα.

Στα επόμενα χρόνια, τα δύο άκρα (η μικρή δηλαδή κι εγώ) πηγαινοερχόμασταν και στην ουσία ποτέ δεν καταφέραμε από τότε που τελείωσε το σχολείο να συμβιώσουμε ξανά όλες μαζί. `Ωσπου αρχίσαμε να δημιουργούμε τις δικές μας οικογένειες και σήμερα τα δύο άκρα που κάποτε πηγαινοέρχονταν είναι πια σταθερά στην Αθήνα, ενώ το σημείο αναφοράς, που ήταν η μεσαία και πάντα τη βρίσκαμε εδώ όταν επιστρέφαμε, ζει πια μόνιμα στο Μόναχο και το προηγούμενο τριήμερο μας έκαναν έκπληξη και ήρθαν με τον άντρα της να μας δουν.

Πραγματικά θα είναι από τις πιο ωραίες εκπλήξεις που θα έχω να θυμάμαι και εύχομαι να έχουν και οι κόρες μου την ίδια σχέση μεταξύ τους. Να είναι αγαπημένες, να χαίρονται η μία την άλλη, να λένε τα μυστικά τους και να κάνουν παρέα. 
Τις κοιτάζω καθώς μεγαλώνουν και αναρωτιέμαι αν θα έχουν αυτή την ωραία σχέση που έχω κι εγώ με τις δικές μου αδελφές, αλλά και ο πατέρας τους με τον αδελφό του, γιατί κι εκείνοι είναι πολύ δεμένα αδέλφια. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τους μάθω πως δεν υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από την αδελφική αγάπη, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι υπάρχει κάποιος άλλος σαν εσένα που έχετε τα ίδια βιώματα και έχετε ζήσει τα ίδια πράγματα και θα είναι εκεί όσο κοντά ή μακριά κι αν βρίσκεται.

Δημόσιες Υπηρεσίες...

Την Τετάρτη το πρωί, είχα την ατυχία να βρεθώ στο ΙΚΑ. `Επρεπε να κάνω οπωσδήποτε μία δουλειά εκεί και έτσι εκμεταλλεύτηκα εκείνο το πρωινό, που δε δούλευα και πήγα.`Ηξερα εκ των προτέρων ότι θα συναντήσω πολύ κόσμο, τελικά ήταν περισσότερος απ' ό,τι υπολόγιζα, αλλά είπαμε, ήταν καλή ευκαιρία να κάνω μια δουλειά που εκκρεμούσε καιρό.

Πήρα το νουμεράκι μου, 43 και ο πίνακας έδειχνε 30. Μετά από 17 λεπτά, που ήταν ο μέσος χρόνος αναμονής, όπως ανέφερε το χαρτάκι με το νούμερο, είχαμε φτάσει αισίως στο 35. Δύο υπάλληλοι, για να εξυπηρετήσουν καμία πενηνταριά και παραπάνω άτομα... αλλά όταν είσαι στην Ελλάδα και μάλιστα σε δημόσια υπηρεσία, το θεωρείς αναμενόμενο και λες και πάλι καλά...

Η ώρα περνάει και είμαστε στο 40, όταν η κυρία που είναι μπροστά στην υπάλληλο του ΙΚΑ και εκείνη τη στιγμή εξυπηρετείται, αρχίζει να διαφωνεί με την υπάλληλο, υψώνουν τις φωνές τους και για να μην τα πολυλογώ, παραλίγο να πιαστούν στα χέρια ( δεν αστειεύομαι). Μέχρι εκείνη τη στιγμή, επειδή μπαινοέβγαινα στην αίθουσα, δεν ήμουν σίγουρη για το ποια από τις δύο είχε δίκιο (μετά ήταν που κατάλαβα).

 `Ερχεται επιτέλους η σειρά μου (τα 17 λεπτά είχαν γίνει κάτι λιγότερο από μία ώρα) και μου τυχαίνει η υπάλληλος που λίγο πριν είχε τσακωθεί με την πιο πάνω κυρία."Ωχ", λέω από μέσα μου και προχωρώ προς το μέρος της. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

-Καλημέρα σας.

-Καμία απάντηση, είναι σκυμμένη σε κάτι χαρτιά και βάζει υπογραφές μανιωδώς.

-Θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση.

-Σας ακούω.

-Το όνομα της μικρής μου κόρης, δεν είναι καταχωρημένο στο σύστημά σας, παρότι είναι κανονικά γραμμένο στο βιβλιάριο της. Φαίνεται ακόμα σαν αβάπτιστο.

-Και ούτε πρόκειται να καταχωρηθεί από εδώ, εμείς δεν κάνουμε καταχωρήσεις 

-Μάλιστα, που πρέπει να απευθυνθώ;

-Δεν ξέρω.

-Τί εννοείται;

-Σας είπα, δεν κάνουμε καταχωρίσεις.

-Το κατάλαβα, δε θέλω να καταχωρίσετε το όνομα, πείτε μου μόνο που να απευθυνθώ.

-Δεν ξέρω κυρία μου, δεν κάνουμε καταχωρίσεις νέων μελών.

Εκνευρίζομαι πολύ

-Υπάρχει κάποιος που να ξέρει, ο προϊστάμενος του τμήματος ίσως; (σε έντονο ύφος)

-Λείπει σήμερα και σας εξήγησα, δεν κάνουμε καταχωρίσεις (επίσης σε έντονο ύφος)

Περιττό να πω ότι δεν πήρα απάντηση, της είπα ότι δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά της, όχι ότι την ενόχλησε βέβαια και έφυγα. 

Φυσικά και ήμουν έξαλλη με αυτή τη συμπεριφορά και στο δρόμο αναπόφευκτα έκανα τη σύγκριση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αν εγώ που είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, τολμήσω να υψώσω τη φωνή μου ή να ειρωνευτώ ή να αδιαφορήσω για τη δουλειά μου, θα έχω μεγάλο πρόβλημα και σίγουρα δε θα σκεφτώ να το επαναλάβω. Βέβαια η εν λόγω υπάλληλος είναι μία τυχαία περίπτωση αδιάφορου και αγενούς υπαλλήλου και δεν είναι όλοι έτσι. Δυστυχώς όμως, δεν είναι και λίγοι όσοι είναι έτσι και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το αν θα εξαλειφθεί ποτέ αυτό το φαινόμενο.

Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, μπορεί να μην αντιλήφθηκα από την αρχή τον καβγά που περιέγραψα παραπάνω, αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία για το ποιός τον προκάλεσε.

Εκτός λογικής!!!

Σήμερα το πρωί, η μικρούλα ξύπνησε και άρχισε να φωνάζει.. μαμάαα, μααμάαα. Σηκώθηκε ο μπαμπάς της και την έφερε στο κρεββάτι. Παίξαμε αρκετή ώρα μαζί της, μας έκανε νάζια, χοροπηδούσε, ήθελα να αγκαλιάζει πότε εμένα πότε το μπαμπά της, έβγαζε την πιπίλα και έλεγε τις δικές της ασυνάρτητες κουβεντούλες. Ξαφνικά ακούμε σειρήνες ... ωχ ωχ ωχ, έκανε η μικρή και έβαλε το χεράκι της στο στόμα (έτσι κάνει όταν ακούει κάτι και την τρομάζει). 

Δε δώσαμε σημασία ... σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε την πρωινή ρουτίνα ... περίπου μισή ώρα αργότερα ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο ... πάλι δε δώσαμε σημασία. - Τι να είναι αυτός ο θόρυβος, αναρωτηθήκαμε, -Μπα τίποτα δεν είναι...

Κι όμως ήταν μία έκρηξη βόμβας ... στο The Mall, εκεί που πάμε καθημερινά, για δουλειές και για βόλτα και για ψώνια. Εκεί που ήμασταν χθες και θα μπορούσαμε να ήμασταν και σήμερα, εκεί που ήταν άλλοι άνθρωποι εργαζόμενοι και γονείς με τα παιδιά τους....

Το σοκ στην αρχή ήταν μεγάλο για 'μένα ... με ποια λογική γίνονται αυτές οι επιθέσεις, ποιος θέλει να σκοτώσει μικρά παιδάκια, γιατί επιτίθενται σε ανθρώπους ανυποψίαστους; Με έπιασε φόβος και τρομερή ανασφάλεια, αν ήταν εκεί τα παιδιά μου, αν δεν ήταν Κυριακή και ήταν μία άλλη μέρα, που είναι ανοιχτά τα καταστήματα, τι θα γινόταν;

Τώρα που έχουν περάσει μερικές ώρες από το γεγονός αυτό, έχω αρχίσει να θυμώνω και να εκνευρίζομαι. Πόσο απροστάτευτοι μπορεί να είμαστε σε τούτη τη χώρα, γιατί κάποιος ή κάποιοι ανεγκέφαλοι θέτουν σε κίνδυνο τόσες άνθρωπινες ζωές, γιατί, γιατί, γιατί ... είναι όλα αυτά ΕΚΤΟΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.

Θα 'θελα ...

  

Δεν έβαζα ποτέ στόχους ούτε έκανα ευχές και γενικά δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να ξέρουν το μέλλον ή από τους άλλους που αναπολούν διαρκώς το παρελθόν.

Παρολ' αυτά, από τη μια η ευθύνη που νιώθω τώρα που έχω παιδιά, από την άλλη η αίσθηση ότι μεγαλώνω, με κάνουν να θέλω με κάποιο τρόπο να μπορούσα να επιβεβαιώσω στους γύρω μου ότι η ζωή μας δε θα γίνει χειρότερη.

Γι' αυτό λοιπόν θα 'θελα...

Αισιοδοξία (για να σκέφτομαι πιο θετικά και να μπορώ να το μεταδίδω και στην οικογένειά μου)

Υπομονή (γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει)

Ηρεμία (γιατί χαίρομαι την οικογένειά μου καλύτερα)

Χρόνια Πολλά λοιπόν κοριτσάκια μου, να είμαστε όλοι καλά, να αγαπάμε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.