Σήμερα το πρωί, η μικρούλα ξύπνησε και άρχισε να φωνάζει.. μαμάαα, μααμάαα. Σηκώθηκε ο μπαμπάς της και την έφερε στο κρεββάτι. Παίξαμε αρκετή ώρα μαζί της, μας έκανε νάζια, χοροπηδούσε, ήθελα να αγκαλιάζει πότε εμένα πότε το μπαμπά της, έβγαζε την πιπίλα και έλεγε τις δικές της ασυνάρτητες κουβεντούλες. Ξαφνικά ακούμε σειρήνες ... ωχ ωχ ωχ, έκανε η μικρή και έβαλε το χεράκι της στο στόμα (έτσι κάνει όταν ακούει κάτι και την τρομάζει).
Δε δώσαμε σημασία ... σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε την πρωινή ρουτίνα ... περίπου μισή ώρα αργότερα ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο ... πάλι δε δώσαμε σημασία. - Τι να είναι αυτός ο θόρυβος, αναρωτηθήκαμε, -Μπα τίποτα δεν είναι...
Κι όμως ήταν μία έκρηξη βόμβας ... στο The Mall, εκεί που πάμε καθημερινά, για δουλειές και για βόλτα και για ψώνια. Εκεί που ήμασταν χθες και θα μπορούσαμε να ήμασταν και σήμερα, εκεί που ήταν άλλοι άνθρωποι εργαζόμενοι και γονείς με τα παιδιά τους....
Το σοκ στην αρχή ήταν μεγάλο για 'μένα ... με ποια λογική γίνονται αυτές οι επιθέσεις, ποιος θέλει να σκοτώσει μικρά παιδάκια, γιατί επιτίθενται σε ανθρώπους ανυποψίαστους; Με έπιασε φόβος και τρομερή ανασφάλεια, αν ήταν εκεί τα παιδιά μου, αν δεν ήταν Κυριακή και ήταν μία άλλη μέρα, που είναι ανοιχτά τα καταστήματα, τι θα γινόταν;
Τώρα που έχουν περάσει μερικές ώρες από το γεγονός αυτό, έχω αρχίσει να θυμώνω και να εκνευρίζομαι. Πόσο απροστάτευτοι μπορεί να είμαστε σε τούτη τη χώρα, γιατί κάποιος ή κάποιοι ανεγκέφαλοι θέτουν σε κίνδυνο τόσες άνθρωπινες ζωές, γιατί, γιατί, γιατί ... είναι όλα αυτά ΕΚΤΟΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.
Ζώντας στο Λονδίνο όπου ποτέ δεν είσαι μακριά από μία ακόμα βόμβα, το μόνο που έχω να πω είναι ότι όλοι μας είμαστε απροστάτευτοι απέναντι στους ανεγκέφαλους που έχουν κάτι να κερδίσουν από την αναστάτωση μιας τρομοκρατικής επίθεσης, μεγάλης ή μικρής εμβέλειας. Όταν έσκαγαν οι βόμβες στον υπόγειο του Λονδίνου, ξέρεις πόσες φορές άκουσα Έλληνες να αναφωνούν (εκ του ασφαλούς βεβαίως βεβαίως) "καλά να πάθουν" και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι; Άστα να μην τα θυμάμαι καλύτερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τί να πω. Ντρέπομαι για λογαριασμό εκείνων που έλεγαν "καλά να πάθουν"... άραγε τώρα τί να λένε;Δε θέλω να ακουστώ απόλυτη ή ισοπεδωτική, αλλά νιώθω πως ό,τι είχε απομείνει όρθιο σιγά-σιγά καταρρέει, σε τούτη τη χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή