Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Τέσσερα και κάτι ...


via pinterest

Τεσσάρων ετών και 8 ημερών επισήμως από τις 17 Σεπτεμβρίου το μικρό μου λουκουμάκι. Ατίθασο, ζωηρό, πολύ χαϊδεμένο και απίστευτα τρυφερό. `Εκλεισε τα τέσσερα και το στοματάκι της δε σταματάει να τραγουδά και να λέει ιστορίες ( τις περισσότερες φορές φανταστικές) όλη την ημέρα, non-stop.
`Εχει αδυναμία στο μπαμπά της και όταν έρχεται από τη δουλειά, παίρνει φόρα και πέφτει επάνω του με δύναμη φωνάζοντας "μπαμπάκααα μουυυ". Την αδελφή της, την παρακολουθεί σε ό,τι κι αν κάνει και ό,τι πει εκείνη είναι νόμος. 
`Ομως είναι και απίστευτη ζουζούνα. Το μυαλό της είναι συνέχεια στη σκανταλιά. Αν δεν της δώσεις σημασία ή δεν της ικανοποιήσεις μία επιθυμία της τη στιγμή που θέλει, ξέρει πως να σου τραβήξει την προσοχή και να σε κάνει να το ξανασκεφτείς.
Να μερικά δικά της καμώματα, που άλλοτε με τρελαίνουν και άλλοτε με ξετρελαίνουν.
Το πρωί που πάμε στον παιδικό, συνήθως κρατιέται από το πόδι μου, κλαίει και αρνείται να μπει στην τάξη της, μέχρι να δει τη δασκάλα της. 
Το καλοκαίρι, με τη δίχρονη μικρή της αδελφής μου ήταν συνέχεια σε κόντρα. Τώρα που έφυγαν και γύρισαν στο Μόναχο, το λουκουμάκι μου λέει: " Μαμά, πρέπει να πάμε στο Μόναχο, το κοριτσάκι μας είναι μόνο του" και παίρνει μία έκφραση λυπημένη.
`Οταν αρρώστησε ο παππούς της και μπήκε στο νοσοκομείο για επέμβαση, ρωτούσε συνέχεια πως είναι και όταν γύρισε στο σπίτι, ήταν εκεί και τον περίμενε και όλο πήγαινε κοντά του και κουλουριαζόταν επάνω του σα γατάκι.
Τις προάλλες μας επισκέφτηκε μία συγγενής που είναι γιατρός. Καθίσαμε λοιπόν στο τραπέζι να φάμε και η μικρή δε έτρωγε (κατά την προσφιλή της συνήθεια), άρχισα λοιπόν να της λέω τα γνωστά περί ανάπτυξης και δύναμης και επειδή δεν έπιαναν της είπα: " Αν θέλεις ρώτα και τη Μ. που είναι γιατρός" και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.
"Μ. είσαι γιατρός;"
"Ναι"
"Α, ωραία κι εγώ είμαι ακτινίατρος"
Την ημέρα των γενεθλίων της ο νονός και η νονά της, της έκαναν δώρο ένα ποδήλατο. Φυσικά, κατέβηκε αμέσως στον κήπο για να κάνει βόλτα, χτυπούσε το κουδουνάκι και έκανε απίστευτη φασαρία από τη χαρά της. Το βράδυ τη ρώτησα ποιο ήταν το δώρο που της άρεσε περισσότεροκαι ήμουν σίγουρη για την απάντηση.
"Η Μπάρμπι που μου πήρες, για να βάζω μέσα το σαμπουάν μου" (ένα μπουκαλάκι που χρησιμοποιείται για αφρόλουτρα και σαμπουάν, με τη φιγούρα της Μπάρμπι).
"Δεν ήταν το ποδήλατο;" τη ρώτησα παραξενεμένη.
"Το ποδήλατο ήταν, αλλά δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω".
Ξέρω είναι το πιο γλυκό παιδί του κόσμου και είναι δικό μου!!!