Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα, στην Παιδική Βιβλιοθήκη του Εθνικού Κήπου δύο παραμυθάδες καλωσορίζουν τον καινούργιο μήνα με παραμύθια. Η κόρη μου, τους τελευταίους πέντε μήνες δεν έχει χάσει ούτε ένα Σάββατο. Ωστόσο, δεν είχε τύχει να πάμε μαζί, γιατί δεν ήταν εύκολο να αφήσω το μωρό. Αυτό το Σάββατο όμως, αφού κανονίσαμε την παραμονή της μπέμπας στη γιαγιά, ξεκινήσαμε μάνα και κόρη για τον Εθνικό Κήπο.
Ο συγκεκριμένος χώρος (καθώς και το Πεδίον του `Αρεως) ήταν οι δικοί μας προορισμοί για παιχνίδι και βόλτα, όταν ήμασταν παιδιά. Είχα πολλά χρόνια να περπατήσω στα καταπράσινα δρομάκια, να δω τη λιμνούλα και τα εναπομείναντα (δυστυχώς) ζωάκια στο ζωολογικό κήπο. Είχα τόσα και ίσως περισσότερα χρόνια να ξαναμπώ στην Παιδική Βιβλιοθήκη. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα. Γέμισαν τα μάτια μας χρώματα, περπατήσαμε, ταϊσαμε τα παπάκια και χαρήκαμε τον ήλιο. Η μικρή μου ευχαριστήθηκε πολύ με τα παραμυθάκια, αλλά κουράστηκε στην επιστροφή.
Για 'μένα ήταν πολύ συγκινητικό, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια και επειδή ο μπαμπάς και η μπέμπα δε μπόρεσαν να μας συνοδεύσουν αυτό το μήνα, γεμίσαμε τη φωτογραφική μηχανή με εικόνες. Υποσχέθηκα στην κόρη μου (και στον εαυτό μου) τον επόμενο μήνα να ξαναπάμε οικογενειακώς αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου