Η λεπτομέρεια.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο άντρας μου νοίκιασε δύο ταινίες, για να τις δούμε μέσα στην εβδομάδα. Συνήθως φέρνει μία για μένα (αυτή τη φορά μου έφερε τον πρίγκιπα της παλίρροιας) και μία που αρέσει στον ίδιο. Εδώ να πω ότι σπάνια καθόμαστε να δούμε ταινίες (δύο πιτσιρίκια στο σπίτι, αρά dvd=πολυτέλεια), αλλά εκείνη τη μέρα συνωμότησε το σύμπαν.

Η ταινία λοιπόν που έφερε ο Χρήστος, ήταν μία ασπρόμαυρη με τη Jean Moreau: "Ασανσέρ για δολοφόνους". Μου άρεσε πολύ, δεν την είχα ξαναδεί. Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Γαλλία της δεκαετίας του '50. Η Jean Moreau(Florence Carala) και ο εραστής της(Julien Tavernier), εργαζόμενος στην εταιρεία του άντρα της, σχεδιάζουν τη δολοφονία του συζύγου της, έτσι ώστε να μοιάζει με αυτοκτονία. Είναι ένα τέλειο έγκλημα, αλλά όταν ο Tavernier, αναγκάζεται να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος για να εξαφανίσει τα ίχνη που άφησε, κλείνεται στο ασανσέρ. Στη συνέχεια δύο νέοι κλέβουν το αυτοκίνητό του και αφού περνούν τη νύχτα τους σε ένα ξενοδοχείο (έχοντας χρησιμοποιήσει το όνομά του), πραγματοποιούν φόνο με το όπλο του. Τελικά το κουβάρι ξεμπλέκει χάρη σε μία φωτογραφική μηχανή (η λεπτομέρεια που λέγαμε).

Προσωπικά, η ταινία με κέρδισε με την απλότητά της. Ούτε περίτεχνα κοστούμια ( η πρωταγωνίστρια εμφανίζεται με διαφορετικό ρούχο μόνο προς το τέλος της ταινίας) ούτε υπόθεση τραβηγμένη από τα μαλλιά, ενώ η αγωνία συνεχώς κορυφώνεται!

Η αλήθεια είναι ότι ο άντρας μου ξέρει να διαλέγει ταινίες, καθώς υπήρξε ανέκαθεν λάτρης του κινηματογράφου. `Ετσι μαζί του έμαθα να βλέπω κι εγώ ωραίες ταινίες και όχι μόνο αυτές τις εμπορικές που μας σερβίρουν κατά καιρούς.