Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου 2011, θυμάμαι ότι κατά τις 22:20 ήρθαν και με πήραν από το δωμάτιο και στις 23:10 μπήκε ο γιατρός μου στο χειρουργείο. Φοβομουν πολύ και είχα άγχος, ο γιατρός το κατάλαβε. "Φαβάσαι;" με ρώτησε και του έγνεψα καταφατικά.
Σε όλη τη διάρκεια της καισαρικής δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, το μυαλό μου ήταν σα να είχε αδειάσει από κάθε σκέψη, περίμενα μόνο πότε θα ακούσω το κλάμα της. Ξαφνικά, μου φάνηκε ότι από τη στιγμή που είχε έρθει ο γιατρός, μέχρι εκείνη την ώρα, είχε περάσει πολύς χρόνος και με έπιασε μια ανυπομονησία. Σε σχέση με την πρώτη μου καισαρική νόμιζα ότι αυτή καθυστερούσε πολύ. Στην Ιουλία (η μεγάλη μου κόρη) είχε μπει ο γιατρός και σε δέκα λέπτα είχα ακούσει το κλάμα το μωρού, τώρα νόμιζα ότι είχε περάσει μισός αιώνας τουλάχιστον. Πάνω λοιπόν που ήμουν έτοιμη να ρωτήσω τί γίνεται και καθυστερούν τόσο...άκουσα το πρώτο της κλάμα.
Της έκοψαν το λώρο και την έφεραν κοντά μου. Η μαία την ακούμπησε στο μάγουλό μου και μπόρεσα με δυσκολία να γυρίσω και να της φιλήσω τα χειλάκια,μύριζε τόσο όμορφα...
Γεννήθηκε στις 23:30 μόλις είκοσι λεπτά μετά τον ερχομό του γιατρού και σήμερα γιορτάσαμε τα πρώτα της γενέθλια.
Προσπαθεί να περπατήσει και όλη μέρα τρέχουμε από πίσω της να μην πέσει και χτυπήσει πουθενά, γιατί η περιέργειά της έχει χτυπήσει κόκκινο. Πιάνεται από παντού και τρελαίνεται να σκαρφαλώνει. `Ομως το πιο ωραίο σε αυτό τον πρώτο χρόνο της κοινής μας ζωής ήταν όταν λέει "Μααμαά" και γέρνει το κεφαλάκι της στον ώμο μου κάθε απόγευμα που γυρίζω από τη δουλειά .
Χρόνια Πολλά καρδούλα μου! Να είσαι γερό και τυχερό παιδάκι. Σ' αγαπάμε πολύ!
Πολυ συγκινήθηκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα την χαίρεσαι την μικρούλα σου! και όλη την οικογένεια σου μαζί!!
Ευχαριστώ πολύ! Κι εσύ με το καλό να κρατήσεις το μωρακί σου αγκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή