`Οχι, δεν είναι λάθος ημερομηνία, απλώς σήμερα γύρισα τρία χρόνια πίσω. Ξαναθυμήθηκα τη φουσκωμένη μου κοιλίτσα και την αγωνία μου, να τελειώσει και αυτή η καισαρική και να τη δω επιτέλους από κοντά, να τη γνωρίσω, να την αγκαλιάσω...
Παναγία μου πώς τρέχει έτσι ο χρόνος, κάθε πρωί που την ξυπνάω για να πάμε στον Παιδικό, ανοίγει τα ματάκια της και με παράπονο μου λέει "δε θέλω να πάω στο σχολείο... θέλω να μείνω μαζί σου" και βουρκώνει. `Ενας Θεός ξέρει πώς κρατιέμαι και δεν της λέω πως δε θα την πάω σχολείο, ούτε κι εγώ θα πάω στη δουλειά και θα μείνουμε μαζί στο σπίτι να παίξουμε. Μετά μπαίνει σε εφαρμογή το project πίνω γάλα-ντύνομαι (επί δύο για να μην ξεχνιόμαστε), ψάχνω κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου, πορτοφόλι, τσάντες και φύγαμεεε επιτέλους!!
Τότε είναι που προχωρά μπροστά, κρατώντας την τσάντα της και σκέφτομαι ότι μόλις χτες έσπρωχνα το καροτσάκι και φρόντιζα οπωσδήποτε να έχω μαζί μου πιπίλα, μωρομάντηλα και πάνες. Τώρα η βρεφική τσάντα έχει αντικατασταθεί από την Πέπα το γουρουνάκι, το σακίδιο με τα ροδάκια που μέσα έχει μία αλλαξιά ρούχα και εσώρουχα, ενώ το απόγευμα εμπλουτίζεται με κάποια καλλιτεχνική δημιουργία της, αφηρημένης ακόμα τέχνης.
Νιώθω ότι μεγαλώνει και δεν την προλαβαίνω, δεν κατάλαβα πότε έφτασε τα τρία, έγινε κοριτσάκι και αυτό το μαρτυρούν τα πάντα επάνω της, η όψη της, η ομιλία της, οι τρόποι της... τα πάντα.
Να ζήσεις μωρό μου και χρόνια πολλά
μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά
παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως
και όλοι να λένε να μία σοφός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου